Sil baştan başlamak gerek bazen (*)

Bir şarkı dinliyorum yolda giderken. “Sil baştan başlamak gerek bazen, hayatı sıfırlamak” diye mırıldanıyor bayan.

Sil baştan başlamanın ağırlığını düşünüyorum sonra.

İnsan üzerinde nasıl etki yarattığını. İnşa ettiklerini yıkıp, yeniden yapmak zorunda kalmanın yarattığı sancıyı.

“Ya bu kez de olmazsa?” endişesiyle zoraki aynı hayatı devam ettirme çabasını.

Ve bu çabanın zaman içinde yarattığı ruhani bunalımı.

“Ne derler?” cümlesi hayatımıza öyle bir kazılı ki; ne yaparsak yapalım silip atamıyoruz bu kaygıyı.

Ne derler ve desinler arasında iki durak olmuş hayatımız.

Kendi üzüntülerimizden çok, kendi benliğimizden çok başkalarının ruhu ile yaşıyoruz.

Beden bize, ruh ve yaşam hep başkalarına ait.

Güçsüz görünmek korkusuyla katılaşıyoruz.

İçimizden geldiği gibi olamıyor, kendimize ve hayatımıza yüklediğimiz misyonu aynı zaman da omuzlarımıza yüklüyoruz.

İyi niyetin su istimalinden öylesine yorulmuşuz ki, artık istem dışı güvensizlik duygusu yer eder olmuş yüreklerimizde.

“Kendim için yapmalıyım” diyemiyoruz.

“Sil baştan başlamam gerekiyorsa başlamalıyım, bana ait olan hayatı sırf başkalarının ne diyeceği endişesiyle ertelememeliyim” diyemiyoruz.

Korku ve endişenin kanatları o kadar büyük ki, gölgeliyor hayallerimizi, ümitlerimizi.

Oysa bir o kadar özgürdür insan düşüncelerinde.

Geçen gün bahsetmiştim ya, hayal kurmakta ve o hayali gerçekleştirmekte.

Bir o kadar ne istediğini bilir de herkes, sorun uygulamaya geçirebilmekte.

İnsan yaşı kaç olursa olsun denemeyi- yanılmayı göze alabilmeli şu hayatta.

Kendi senaryosunu yazdığımız şu sahnede, oyunun türünü belirlemek bizim elimizde.

Trajedi, komedi, dram?

Sizin ki hangisi?

Herkes her zaman istediğini deneyebilecek gücü benliğinde hissetmeli.

Hayat her alanda bir parça da deneme- yanılma değil mi?