Şimdiki çocuklar daha da harika! (3)

Taş olmak

Çocuklar çok coşkulu olduklarından, ara sıra kendilerini frenlemeyi pek beceremezler. Oğlum küçükken Bruce Lee filmleri pek modaydı, bizim de sinemamız olduğu için, tüm filmleri izler, çok etkisi altında kalırdı.

Bir gün yine filmlerden öğrendiği hareketleri yaparken eli bana çarptı. Canım yandı, kızdım da, “bak oğlum, anneye babaya vurulmaz, vurursan taş olursun” dedim.

Çarşıya gittiğimiz bir gün, mankenler ilgisini çekti, ”yorulmadan nasıl böyle hep ayakta durabiliyorlar?” dedi. Ben de onların canlı olmadığını, taş olduklarını söyledim. O kocaman gözlerini hayretle açarak “hepsi de annesine mi vurmuş? “, dedi.

EKMEK

Oğlum küçükken çok zor yemek yerdi, babasıyla birlikte sürekli yeni oyunlar, araçlar buluruk ona yemek yedirmek için. Her türlü taktiği uyguluyorduk, bir lokma yemek yesin diye.

Bir gün isyan etti bu yüzden, ”biiii son, artık yemiycem” dedi elindeki ekmeği de yere fırlattı.

“Aman oğlum günah, ekmek yere atılır mı hiç, Allah baba bize bir daha ekmek vermez sonra” dedim, korkutmak için.

Çok kızmıştı, hiç ummadığım bir yanıt verdi, öfkeyle;
“Yemiycem işte, ekmeği de attım, zaten ekmeği biz Allah vermiyor, Zeki amca getiriyor”