Siyah mektup

Suskunluğumun konuşabilmek adına bir iddiası olmalı mı? Sesime ses değecek diye tüm korkularım. Sana yazdığım tüm mektuplar siyah zarfların içerisinde. İsmime siyah çok yakışıyor demiştin. Harflerimi siyaha boyayamadım, kelimelerim rengarenk. Payına siyah zarflar düştü...
Tüm şüphelerimi şüphe kumbaramda biriktirdim. Kaygılarımı tutsak almayı sen mi öğretmiştin bana, hatırlamıyorum. Kaygılarım renklide yüzler bir bir silinmiş. Tek hatırladığım şarkılarımız. Beraber mi yazmıştık, bak Onuda hatırlamıyorum. Neden yazmış olalım ki, onuda bilmiyorum. Bu şarkı sana çok yakışıyor demiştin, senin kadar kırmızı..harflerim de kırımızı olmalı..
Evin kösesindeki telefon kulübesini hatırlarsın. Tam 4 yıldır o telefon kulübesi haricinde kimseyle konuşmadım. İyi de oda benimle konuşmadı. Hep sabırla dinledi. Biliyorum seni dinlenmeyi seviyor. Hep seni anlatıyorum. Oda özledi seni. Gözlerin içi gülmezse manası yokmuş görmenin. Gözlerini özledim.
* Ve siyah zarflardaki mektuplarımı benimle birlikte gömün.*