Siz beni ne sandınız?

Bir banka şubesi, yoğunluğun olmadığı anlardan biri ve içeride birkaç müşteri... 

Bir kadın girer içeri, görünüşü köylü kadının İstanbul görmüş hali... 

Elinde bir evrak birşeyler anlatır çalışanlara... 

Kadının konuştuğu anlaşılmaz.önceleri... 

Hızlı... 

Heyecanlı... 

Ezik... 

Atak... 

Sakin... 

Bir şekilde derdini anlatmaya çalışır. 

Kadının birkaç kez tekrar ettiği konuşmalardan sonra olay anlaşılır: 

Kadın elinde tuttuğu evrağın bir yakınına ait olduğu, yakınının ödeme gücü olmayıp, ödenmesi istenen paranın haksız olduğunu dile getirir... 

Kadın çalışanlar, sadece ödenmesi istenen paranın tahsiline yetkili olduklarını, kendi kurumları dışında gerçekleşmiş bu olay karşısında yapabilecekleri birşey olmadığını ifade ederler. 

Derken kadın elinde tuttuğu poşetten birşeyler çıkarır. Gazete küpürlerini gösterir. Kendisinin haber olduğu gazete sayfaları vardır.... 

"Ben haksızlık olmasın diye mücadele ettim hep, bunlar da onunla ilgili haberler..."der... 

Çalışanlar içindeki, şişman adam kadını teskin etmek için, kadını daha fazla dinler, karşılıklı konuşurlar... 

Ortamın yarattığı duygusallıktan etkilenen kadın çalışanlar kendi aralarında para toplarlar. Ödenmesi istenilen az miktardaki bedelin üzerindedir bu para... 

Kadına parayı uzatırlar, bununla ödemeyi vezneye yapabileceğini söylerler... 

Heyecanlı... 

Biraz; öfkeli- sakin- kırgın... 

Az da olsa moral bulmuş... 

Kadının yüzünün şekli birden değişir... 

(Çakalların kendini acındırmak için binbir takla attığı bu zamanda...) 

Vakur bir şekilde; parayı elinin tersi ile bankodan geri itip: 

"Siz beni ne sandınız?" deyip, boynunu bükerek bankadan sessizce uzaklaşır...