Soğuk namlulu soğuk şeyler

Yaptığım işi sevmeyerek ama hayranlıkla yapıyorum. Sevmiyorum çünkü, ellerime değen o makinalar binlerce kişiyi öldürmek için yapılmış. Tek amacı insan öldürmek. Hayranlık duyuyorum çünkü teknoloiji ve insan beyninin sınırları bu makinalar yapılırken oldukca zorlanmış.

Evet bir çoğumuzun bildiği o tüfeklerin yerini öyle makinalar aldı ki insanın ürpermemesi mümkün değil. Bu makinalar artık sadece demir ve barutla çalışmıyor. Hidrolik, pnomatik, elektrik, mekanik ve elektronik sistemelerin bütünü olarak kusursuz işlemek için tasarlanmış birer ölüm makinaları onlar artık. Eminim bunları yapanlar kendilerinin hiç bir zaman o silahın karşısında kalabileceklerini düşünmemişler. Düşünmüş olsalar bu kadar mükemmele yakın makinalar yapmazlardı. Bazen onları incelerken kendi kendime sormaya başlıyorum. Bu makinalar kim bilir kaç kişinin canını aldı kaç kişiyi anasız babasız evlatsız ya da kardeşsiz bıraktı. Kim bilir kaç kişinin kolunu bacağını çaldı ve ömür boyu unutulmayacak izler bıraktı. Bunları düşündükce o makinaları en küçük vidasına kadar söküp darmadağın edesim geliyor. Sonra duraksıyorum. Bu makinalar kendi kendilerine meydana gelemedikleri gibi kendi kendilerine ateş almıyorlar. Silahı ateşlemeye yarayan o kırmızı düğmeye mutlaka bir insanın basması gerek. Nasıl olurda bir insan bir tek düğmeye basarak yüzlerce hiç tanımadığı insanın canına kıyabilir. Neden milyarlarca dolar ve binlerce kişi bunların üretilmesi ve geliştirilmesi için çalışabilir. Devletler insanları öldürmek için alın teriyle kazanılmış paraları bu makinalar için nasıl harcar. Keşke milyarlarca doları bunlar yerine aç insanlara ayırsak. Neden insanlar sevgi ve vicdan gibi güçlü silahları varken böyle makinalara gerek duyarlar. Keşke mermi yerine çiçek atan silahlar yapabilsek. Keşke sevgisizlikten ölen insanların tam kalbine bir sevgi atabilsek.

KÖROĞLUNUN dediği gibi "TÜFEK İCAT OLDU MERTLİK BOZULDU". Bir sihirli değneğimiz olsada, çocuklarımıza silahsız sevgi dolu bir dünya bırakabilsek.....