Son sayfanın ardından

Sonunda bitti! 

Kaç zamandır okuduğum, geçen hafta bitirmemek için elimden bıraktığım SADAKAT'ı bugün bitirdim. 

İçimi kanattı. Sıktı, boğdu, yaraladı demiyorum, resmen kanattı. 

Bir çeşit erkek türünün, kendisini çok seven kadının ruhunu nasıl öldürdüğünü okudum sayfa sayfa, satır satır. 

Kendince sevmek, kendince haklı olmak... Nasıl bir şeyse bu, adam hep bir şekilde haklı çıkıyor ve kadını, çıkmak istediği girdaba tekrar tekrar sokuyor. 

Yalanlar, sırlar, ihanetler... 

Pişmanlıklar, af dilemeler... 

Olan oluyor sonunda. 

Artık inançsız, güvensiz, sevgisiz, ruhsuz kalıyor kadın. 

Keşke sonu farklı bitseydi; ilişkileri boyunca zaten hayatını cehenneme çevirdiği kadının hafızasında ufacık da olsa temiz bir görüntü bıraksaydı adam. 

Bu erkeklerin aklı hep iş işten geçtikten sonra başına geliyor. Pişmanlığın, af dilemenin artık hiç bir faydasının olmayacağı zaman. 

İnci Aral'ı hep severek okudum, bu kitabını da. Ama bu biraz, biraz değil çokça zorladı beni. Dedim ya, kanattı içimi.