- Kategori
- Şiir
Son Senfoni

Acıtmayacaksın artık kalbimi
Susmayacaksın dudaklarımda
Elimde kalan tek resim senindi
Bakmayacaksın yüzüme devrik gözlerinle.
Şaibeliydi haykırışlarım
Endişeliydi süzülüşüm
Sislerin ardından tomruk tomruk güneş yağıyor tenime
Parçalı kusurlu susuz bir damlaydı gözlerindeki merhamet yaşları.
Kemanın son nihayetiydi vedasal notalar damlarken senfonimde
Işığın yansıması gibiydi aşkının cılız ışıltısı.
Sadakat gibiydi suyun üzerinde yayılan ince dalgalar
İnceden kalına kızıldan karaya
Senden nefrete
Nefretten yüzü koyun haykırışlara
Ak gerdanında umut yutkunan bahtsız çalıkuşuna.
Sırtımda, debelenen bir gökyüzü taşıyorum
Omuzlarımdan parmak uçlarıma kadar susuyorum nefes almadan.
Yandaş arıyorum acılarıma
Sükunet bekliyorum tecellilerime
Dalgaları kudurtuyorum gözbebeklerimde
Kayaları dövüyorum içimden sevişir gibi.
Yakamoz bekliyorum kollarım açık
Seher vakti gibi yoz çakıyorum, yıldızlara uzanana kadar niyazım.
Of diyorum daha ne diyeyim ?
Senden bana
Benden sana
Kuduruyorum, yırtıyorum duvarları.
Arıyorum o günleri
Öpüyorum
Senden kalan
Kuruyan,
Kanayan ,
mor gülleri...