Sonbahar mutluluğu..

Yormak istemiyorum artık ne kendimi, ne de kimseyi...

Ne olayları anlatmak geliyor içimden, ne de çözümlerini...

Yorgum belki de çaresiz  tükendi çözümlerim, harflerim, hecelerim, kelimelerim...
 

Kendimi anlatması kolay anlaşılması zor galiba, anlatırken tükenmek istemiyorum yormak istemiyorum harfleri, heceleri, kelimeleri.
Hiç söylenmemiş sözler kelimeler duymaya ihtiyacım var belki de, belki de çekip gitmeye.

Yalnızlığa...
 
Meçhule..

Huzura.
 
Ve herşeyi geride bırakmak. Geçmişi, harfleri, heceleri, kelimeleri... tükenmişliği.

Galiba sonbahar yorgunluğu geliyor yavaş yavaş üzerime, hep ben mi peki...? Yorgunlukların ilk durağı, yanlışların çaresizliklerin pişmanlıkların gölgesi, gereksiz harflerin hecelerin kelimelerin birleştiği tek nokta.
 
Belki yorgunum belki bitkin, belki de çaresiz... ama hala sonbahara ve diğer baharlara göğüs gerecek gücüm var. Yorgun görünüşüm çaresizliğimden değil, suskunluğumdan ya da cümlelerimi bile anlamayacak kadar değersizlere...

Şimdi mevsim bahar sonbahar,
Hüzün mevsimi ama mutluyum sonbaharın bıraktığı hüzünden, yalnızlıktan
 
 mutluyum...