Sonbahar sendromu

Yazabilmek… Günlerdir yapamadığım şey… Neden bilmiyorum elim gitmedi ne kağıda kaleme, ne bilgisayarımın siyah tuşlarına. Bir arkadaşımla geçen gün konuşurken, çalıştığı işinden memnun olmadığını konuşuyorduk. "Hayatta hiçbirşeyi tutkuyla sevmedim" dedi. "Her işi ortalamanın üzerinde yaptım ama esas yapmak istediğim işin ne olduğunu bulamadım. Sen çok şanslısın ne yapmak istediğini biliyorsun" dedi.

Dün eski bir günlüğüm geçti elime –çok gençken yazılmış bir yazı- "tek istediğim yazmak" demişim. "yazarak yapabileceğim bir işim olsa hayat bana da güzel gözükürdü herhalde" demişim. Yıllar yılları kovalamış ve ben gerçekten tutkuyla bağlı kalmışım yazmaya. Aslında sevdiğim her şeye tutkuyla bağlandım ben. Bir arkadaşım öyle demişti bana. "İnsan senden çok şey öğreniyor arkadaşlığından ama en önemlisi sen hayata tutkuyla bağlısın. Bu tutkun etrafına da bulaşıyor " Bir diğeri de daha geçen gün "sen ne zaman pes ettin ki Sibel şimdi edeceksin" dedi. Bunları niye mi yazıyorum. Çünkü bugünlerde kendimi ne hayata ne sevdiklerine tutkuyla bağlı ne de pes etmeyecek kadar hırslı biri olarak görüyorum.

Sonbaharın rüzgarına kapılmış bir yaprak gibiyim. Bir rüzgar esiyor bir ağacın dibine düşüyorum. Bir daha ki rüzgarda girmemem gereken yollara giriyorum ama dönecek takatim yok. Sonra kendimi bir bankın altında buluyorum. Birileri üzerime basıyor katır kutur kırıyorlar kemiklerimi. Ama yine de sesimi çıkartmıyorum.

Sonbahardır gelir geçer diyorum. Bekliyorum…