Söylenecek çok şey var aslında

Hani film karelerinde bazen bir şehri kuş bakışı izlersiniz, hani geceden gün doğana kadar ki sürecine tanıklık edersiniz ya, işte ilk kez bunu yaşamak istedim İstanbul’da.

Düşüncelerden arınmış, sadece şimdinin sağladığı sonsuz huzurla.

Bunalmışken, bunalırken ve hatta bunaltırken irkilmeli insan birden.

Ertelediği, atalete yenildiği bir anda fırlamalı yerinden ve aklına gelen ilk düşünceye koşmalı bazen.

Öyle bir koşmalı ki nefes nefese kalana dek. Öyle bir solumalı ki temiz havayı taa ciğerlerine doldurana dek.

İşte öyle akşamlardan biri.

Kısacık bir hazırlanma süreciyle havanın ilk esintisini hissediyorum yüzümde. İlle de İstiklal Caddesi olmalı böyle hissiyatların içinde.

Ve soluğu alıyoruz yine o büyülü caddede.

Hepimiz mutluyuz der gibi yoğun kalabalıklardan süzülüyoruz.

‘Mutluyuz çünkü nefes alıyoruz, mutluyuz çünkü seviyoruz’ diyoruz.

Bir çift el ele vitrinleri süzerek gezmekte. Köşede küçücük bir çocuk akordiyonu elinde.

Yeni yıldan kalan süslemeler binaların dış cephelerinde.

Işıl, ışıl bir şehir var İstiklal’in gölgesinde.

Sohbet ediyoruz ve paylaşmak diyoruz önce.

Sevgiyi, hüznü, o çok merak ettiğimiz geleceği, dönüp dolaşıp uğradığımız geçmişi.

Öğrenmek diyoruz sonra ikimizde. Acıyı, sevgiyi, vedayı, hoşgeldini…

Hayatın istesek de, istemesek de verdiği dersleri.

Ve ikimizde dalıyoruz düşüncelere, nasıl da hafifletmiş zaman diyoruz geçmez dediğimiz yaraların sancısını.

Dünya nasıl kusursuz bir düzenle kucaklamış her birimizi tek, tek. Biz kendimizle baş etmeye tahammül edemezken, o nasılda her birimizle bire bir ilgilenmiş. Üşenmeden öğretmiş.

Saatler ilerliyor. Prenses balkabağına dönüşmeden, prens ise ayakkabısının tekini merdivende göremeden uzaklaşıyoruz İstiklal’den.

Bakıyoruz Tepebaşı’ndan şöyle bir İstanbul’a

Biliyoruz ikimizde “söylenecek çok şey var aslında!”