Soz bitmistir abiler...

Kanli labirentlerinde Dogu'nun... Soz tez biter abiler... Ve yazgimizdir; sozun bittigi yer, hep bize, bize duser abiler!...

Oysa, " Baslangiçta soz var idi,

Soz Tanri katinda idi

Soz Tanri'nin kendisi idi.."

Ve fakat...Heyhat! Çok apoletli, pek asaletli, uzferasetli bir pasanin buyrugudur: Sozun bittigi yerdeyiz, abiler...

Soz neden bitmistir? Hiç mi umut yok? Tanri da bitmis midir?

Peki neydi soz?..

Soz: "Vatan hainleri!" idi; "Kokleri kazinacaktir!" idi; "Etkisiz hale getirildiler, " idi; "Belalarini bulacaklar!" idi; "Kani bozuklar" idi. Soz...

Ama olsun, yine de "soz" du iste ... Bitmesindi...

Fakat neylersin, esirgenmistir! Ve buyruk kesindir: Sozun bittigi yerdeyiz, abiler...

Sozun bittigi yer nasil bir yerdir peki? Sozun bittigi yerde Tanri da biter mi? Sozun bittigi yer; bir tasin otekini yontarak kendini tuketmesi midir? Bir agacin yanarken atesi kúl etmesi midir? Bir biçagin bedende yaralanmasi midir? Sozun bittigi yer...

Ve bildim:

Sozun bittigi yerde; Ceylanlar sekerek kosamayacaktir artik... Bir cocuk, iki kursun goz olup, sonsuza dek "Neden?" diye soracaktir... Anneler, siska ve yoksul bedenleriyle hep gec kalacak, oylece kalakalacaklardir. Bir kadin çildirip, kendini daglara vuracak; saçlarindan uçurumlara asili kalacaktir... Sozun bittigi yerde;

Daglar urperip, savrulup kendi kuslarina aglayacaktir... Olu çocuklari Dersim'in, yine de kaçip saklanirlarken bir aliskanlikla, hala hayatta olmadiklarina sukredeceklerdir... Çigliklar, bir dagda yankilanip dóndugu yerde hickimseyi bulamayacaktir. Sozun bittigi yerde;

Ruzgar, yarali bir kus olup, çirpina çirpina uzaklasacaktir.

Sozun bittigi yerde...