Steve Gerrard, Gerrard...

Liverpool - Galatasaray maçını dikkatli izleyenler fark etmiştir. Steven Gerrard ilk yarıda ceza sahasının dışından inanılmaz bir şut çıkardı. Sadece Mondragon gibi bir kalecinin "değmeyi" başarabileceği cinsten. Ardından Liverpool tribünleri hep bir ağızdan "que sera sera" melodisi eşliğinde "onun şarkısını" söyleyemeye başladı. "Steve Gerrard, Gerrard.. Can blast it from 40 yards.. He is big and ........., Steve Gerrard Gerrard.."
Ortalama bir futbol seyircisinin "tüylerini diken diken edebilecek" bir andı bu. Anfield'ın inanılmaz akustiğinde büyüleyici birkaç dakika...
Bir takım taraftarının ve kentin, bir futbolcuyu bu kadar sevmesinin ardında bazı gerçekler yatıyor...
1980 doğumlu Gerrard, 9 yaşında Liverpool kulübün kapısından içeri girdi. 17 yaşında ilk profesyonel kontratını imzaladı kırmızılarla. Henüz 23'ünde iken takımının kaptanlık pazubandını koluna geçirdi. (Bizim hala oyunculara genç dediğimiz ve pişsin diye kulübede oturttuğumuz yaşta)
O, sadece onu dünyanın en iyi orta saha oyuncusu yapan özellikleri ile değil, takım arkadaşlarının performansını yükselten liderlik vasıflarıyla da çok özel biri. Liverpool şehri, her oynadığı finalde gol atmış bu "kazanan" adama tapıyor, o da onu yücelten bu kulübe... Her ne kadar aklı karışsa da, Chelsea'nın astronomik teklifini elinin tersiyle itebiliyor. Çünkü Anfield'da "Steve Gerrard, Gerrard" şarkısıyla selamlanmanın çok daha değerli olduğunun farkında.
Bizde ise Steven Gerrard'ın Liverpool ile kurduğu gibi bir bağ görmek mümkün değil. Kulübünde sembol olmuş isimleri daha çok dayak yerken, rakip takıma gittiğinde yuhalanırken ya da jübileye zorlanırken görüyoruz. Taraftarlar futbolcularını, futbolcular da kulüplerini sevmekte zorluk çekiyor. Futbol denen oyunu sevdiğimiz zaten tartışılır.
Belki gözümüzü Ada'ya, bu kırmızı kentin çoşkulu kalabalıklarına çevirmeliyiz. Çünkü her takıma bir Gerrard, her tribüne bir Kop lazım!..

Not: "Steve Gerrard, Gerrard" melodisini Liverpool taraftarlarından dinlemek için şarkının ismine tıklayın...