Su geçirmez dakikalar

Bazen zaman yerinde kalıyor inanır mısınız?

Bu pili bitmiş bir saatin durması gibi değil ya da akrebin yelkovana küsmesi,küçükken istop dendiğinde durulması gibi de değil.

 

Nasıl anlatacağım bir bilebilsem dedim sonra.

Sandalyeler bir bir ayaklandı.Yanağıma çarptı çıkardığı o hafif rüzgar.. Belki banaydı bu öfkesi sandalyelerin, belki sana, belki de tüm insanlığa.

 

Kim tanıyordu o ağlayan kızı? Yapma ben hep gülerim. Mutsuzluk  için çok geç, avuçlarıma bakmalısın. O uzun çizgilerin uzun yollar getirdiğine inanarak, ucunda ki esrarı yüreğime dokundurarak..

 

Aptalım diyordu kedi, neden dört ayağımın üstüne düşüyorum her seferde?

Bıçağın morluğu güneşe bulanmış.. Bu bir kan değil ki deyip geçiyor sonra. Aptalım diyor kedi, ağaçlar neden kırmızı? Şimdi de koşuyor. Gördüğü tonla insan var, kocaman suratlar, kocaman çanta dolusu evraklar, ulaşmamış mektuplar, unutulup sulanmamış çiçekler, tabağın kenarında bırakılmış birkaç pirinç tanesi ve hep bir sonraya ertelenen ziyaretler …

 

Biliyor musun bu saydıklarım hiçbir zaman yapılmadı.

Hiçbir zaman adamın gülüşü kocaman olmadı, hiç bir zaman o mektuplar yerine ulaşmadı, hiçbir zaman o susuzluktan solan çiçekler yeniden açmadı, hiçbir zaman tabaktaki pirinç tanecikleri arkamızdan ağlamadı ve o ziyaretler hiç mutlu anlarda kapımızı çalmadı…

 

Neden diyor soruyor insanlar, işte bu yüzden. Hep bir sonraya ertelemekten, görmezden gelmekten..

Hiç kimse siz öldükten sonra yeni bir devirde yaşamıyor. Dünya aynı, yerinde sayan günlerden ibaret..

Malesef İbn-i Sinanın bulduğu ölümsüzlük iksirini uçuran rüzgar asla onu geri getirmedi. Gelmiyor, giden bir çok şey gelmez. Senin, benim, bizim çaldığımız tonla umut, tonla hayal ve yaşanmışlık geri gelmiyor..

 

Sadece ağır geliyor hepsi bu!

Ruhunu yok edene kadar…