Şükürler olsun

Öyle bir dünyada yaşamaya başladık ki arkadaşlar, hiçbir şey artık bize yetmiyor. Doyumsuzluk hastalığı diyorum ben buna. Gözümüz hep yukarıda, daha çok kazanmalıyım, daha çok yükselmeliyim, daha çok saygı duyulmalıyım...

Bitmez bu daha çoklar, bitmez!

O kadar hırs bürümüş ki gözümüzü, insanlara selam vermez, hal hatır sormaz, gülümsemez olduk. Zamanımız yok, acelemiz var, yorgunuz!

Peki niye böyleyiz?
Peki biz bu dünya ya ne için geldik?
Nedir amacımız?

Amacımız eğer daha çoksa, çok kaybetmişiz çok... Daha çoklar için neleri feda etmedik değil mi? Bazen sağlığımızı, huzurumuzu, insanlığa saygımızı, sevgimizi, belki de aşkımızı...

Kariyer basamaklarından bir bir yukarı çıkarken, kazanırken acaba nerelerde aşağıya indik, neleri kaybettik? Sahip olamadıklarımızın peşinden koşarken acaba farkına varamadığımız nelerimizi kaybettik?

Biraz duralım düşünelim arkadaşlar gelenlerle gidenleri bir teraziye koyalım. Sonuçla yüzleşelim. Bir tarafta arabalar, evler, makamlar, lüks bir yaşam diğer tarafta huzurumuz, mutluluğumuz, iç dünyamız, dostlarımız, arkadaşlarımız, ailelerimiz, aşkımız, eşimiz.

Bana şimdi ikisi de birlikte olmaz mı? demeyin tabi ki olur. Ama bir çok şey gittikten sonra olur, ağzınızda keşkeler olur, siz doymaya çalışırken belki de sizde açlıktan ölenler olur.

Biraz halimize bakalım şükredelim. Üste yerine alta bakalım şükredelim. Sahip olduklarımızın farkına varalım. Sahip olduklarımızın gerçekten kıymetini bilelim. Aç insanları, evsizleri, esirleri, savaşanları, hastaları ve nicelerini düşünelim halimize şükredelim.

Eskilerin deyimiyle biraz tamahkar olalım.
Doyumsuzluk hissine, nefsimize yenilmeyelim bol bol şükredelim.