Sus payı kadar...

Ve işte bazen hayatta sus payı kadar severiz kimi anları. Derin bir ruh sarar bedenimizin kördüğüm hallerini. Ellerimiz çene altı kilitlenir suskun düşüncelerimizin gölgesinde. Gözlerimizde umuda dair bir gökyüzü kahvesinin telvesi durur. Haberdar olamadığımız gülüşlerimizin, toprağa filiz düştüğünü yağmur damlaları anlatır bize.

Hallerimiz / halcelerimiz... 

Dünü yitirmişizdir, yarına meçhul bir umud bağlamışızdır zincirlerden. Oysaki an kadarcık bir ölümün, kıyısında oturuyordur son nefesimiz. Sessizliğimiz, garipseyişimiz, yorgunluklarımız; yüreklerimizde kambur bir ağrıdır.

Sus payı kadar severiz kimi anları... Avuçlarımızdan akıp giden zamanın, boynumuzda derin yarıklarla yol almasıdır bazen hayat. Bazen de şakaklarımızda sancılı bir damgadır. Çocuksu ürkekliğimizin çamurda yıkanmış hayalleridir. Kaybettiklerimizin ve kazandıklarımızın aynı terazide tartılamamasıdır işte... Uçurtman kaçmasın diye elinden, uçurtmanın ipini sıkıca tuttuğunda kanamasıdır yüreğinin.

Sus payı kadar tartarız yüreğimizi, beden terazisinde...