Sus ve Dinle

Ne duyuyorsun?

Ortamında seni rahatlatacak bir klasik müzik yok mu? Gümbür gümbür, kalbini yoracak kadar yüksek ses ve ritmde, hiç sakinleşmeyen ya da devamlı içini karartan, üzen, seni birşeylere pişman eden, geçen kötü günlerine isyan etmene neden olan şarkıların birbirlerine benzeyen söz ve notaları ile canını mı sıkıyorsun?

Dinle! Doğayı dinle! Orada duyabileceğin sadece kumruların, serçelerin ötüşleri değil. Çok dikkatli dinlersen ağaçların yapraklarının hışırtılarını da duyarsın, böceklerin otlar ve çalılar arasındaki çıtırtılarını da. 

Dinle! Ortam ne kadar sakin! Hafiften bir parça çalıyor. Belki Brahms’dan bir Adagio. Dinle bak! Seversin. Seni anladığını ve anlattığını düşüneceksin. Keman konçertosu dinlersen o keman, insan sesine en yakın müzik aleti olduğu için senin yerine notalarla konuşacak ve bir şeyler anlatacaktır. Birileri senin yerine şarkılarda söz söylemesin, sen o notalarda kendini bul. 

Dinle!. Kapa gözlerini.  Derin bir nefes çek içine. Belki denizin dalgalarını, belki ağacın yapraklarını, belki de usul usul esen rüzgarın fısıltısını duyarsın.  Beyninin içine gereksiz yere hücum eden onca korkunç sesten arınmanı sağlayacak, huzur veren seslere kaç. 

Hiçbir yere gidemiyor ve hiçbir şey yapamıyorsan! Hemen şimdi kapa o televizyonu ya da laptopu.  Sözleri olmayan, hafif bir müzik aç. Notalar alıp götürsün seni gitmek istediğin yere. Ama dinle!  Hiç olmazsa sessizliği! Hiç olmazsa sessizliği dinle! Kendini. İç sesini. Çok uzaklardan gelen başka insanların seslerini. Yum gözlerini. Dinle! Önce kendini. Sonra sessizliğin sesini!