Susayan suskunluklar

Ne de çabuk alışmış ellerim susmaya, düşüncelerim dağılmaya…

Oysa yazmak yabancılaşmazdı bana hiç, durulmazdı akan enerji, kesilmezdi diyeceklerim. Bir şeyler bir duygu ve tetikleme uyandırır, yazmaya gark ederdi, oysa şimdi bir umursamazlık, bir bıkkınlık, bir teslimiyet zuhur etmede. En asi yanım bile usulca bir bekleyişte, bekleyiş dediğim belki de yeniyi seçme yetisinde ve de onu geldiği gibi kabullenişte.

Utangaç şimdilerde fikirlerim, söylemekle susmak arasında cümlelerim, bir anda gelenle değişmede tam da demek istediklerim, sabit bir denklem yok ezberimde, değişken tüm çelişkiler beynimde…

Bu sebepten sessiz kalışlarım beklenene, istenene, talep edilene… Sanki bir yolculuk bu, tek yönde olan ve ben gidiş halindeyim tüm gün… Uzun ve uzun yollarda geçiyor ömrüm...

Gördüklerim var, duyduklarım, hatta dokunup kokladıklarım, arada tattıklarım, beş duyumla harmanladıklarım ama hiç sahip olmadıklarım, hatta sahip olmayı reddettiklerim, sadece an be an yaşadıklarım ve kayıtlara aktardıklarım…

Her tip insan, her tür olay, her yaşantı ve her bir yaşam damlası sanki tek bir şey için var. Var oldukça yok olan, yok oldukça suskun kılan, sade bir iç çekişle duyumsanan ve sonrasında anla beraber ana katılan.

Bu cümle hali artık işaret parmağınla gösterilemeyen bir yön, yol ve seçim. Bu artık tümü bütünde tutan ve ne olursa olsun söylenmeden kalan, kaldırılan. Coşku duydurtan ne olabilir ki sevgiden başka, mutluluk anını yaşatan hatta onu sonsuz kılan.

Belki de bu yüzden suskunlulara susuyorum çünkü orda bir kayboluştayım, orası korunaklı, sıcak ve derin bir yer…

Tüm anlamak istediklerimin anlatmak istediklerimle yoğrulduğu ve yine yeniden bir değişime götüren bir yer…

Suskun susuşlarım yerini avaz avaz suskunluklarıma bırakana dek buralardayım… sadece gözlemdeyim, arada belki bir ses bırakmadayım…

29.11.07
Carolina Isolabella Özgün