Tahsil cehaleti alır

İnsan yeme içmeden kesilirse ne oluyor?..

Öncelikle yeterli kaloriyi alamıyor.

Önce, mineral-protein dengesi bozuluyor; sonra…

Çöküş başlıyor!

Güçten düşüyor insan; elden ayaktan kesiliyor, bağışıklık sistemi iflas ediyor…

Ve tepe-taklak, yuvarlana tekerlene, öteki Dünya yolunda kuyruğa giriyor.

Durup düşünelim:

- Peki neden oldu bütün bunlar?..

Yemedik içmedik de ondan!

İnsanın kültürel dünyası da tıpkı bunun gibi…

Tıpkısının aynısı, tıpa-tıp, bunun gibi…

İnsan beyni de gıda ile yaşıyor; besinle gelişiyor.

Yemediniz mi, zayıflıyorsunuz.

Okumadınız mı, karanlığa uzanan yolda adım adım yol alıyorsunuz…

Kafanızı dinç ve zinde tutan yegâne şey bilgidir… Çözümleyici, araştırıcı zihinsel çalışmadır.

Kültürel süreçte durmak yoktur.

Durmak, gerilemektir!

İnsan aklı, mutfağındaki malzemeler aracılığı ile düşünür.

Mutfaktaki malzeme, bilgidir.

İnsan ruhunu besleyen malzeme ise, duyarlılığın seyreltilerek derinleştirildiği edebiyat eğitimidir, felsefedir, aydınlanma sürecidir…

Nasıl ki, yemeden içmeden kesilen insanın bağışıklık sistemi çöküyorsa, manevi anlamda beslenmeyen insan zihninin de, benzer bir zafiyete yuvarlanması kaçınılmazdır…

İnsan yiyecektir, içecektir… Ve aynı zamanda okuyacaktır!

Mutlaka okuyacaktır!..

Kan damarlarını besleyecek; kültürel damarlarını geliştirecektir…

Ruhunu ve zihnini… Ya da “gönlünün aklını…” Ve bir başka deyişle de, “kendi”sini… Geliştirecektir.

Yükseltecektir.

Derinleştirecektir.

Aksi halde mineral-protein dengesi nasıl bozuluyorsa… İnsanın kültürel kimliği de öylece bozulur, körelir ve iflas eder.

Ruhu beslenmeyen insan, “ruhsuz” olmaya mahkûmdur.

İnsan ruhunu besleyen en değerli gıda ise, temel kültürdür.

Kültür, insanın vitrini değil; yaşamına ışık tutan bir fenerdir.

Yoksa… Ziya Paşa’nın da dediği gibi;

- Tahsil cehaleti alır; eşeklik baki kalır!..