Tanıdık mavi gözler

Namutlu bir 12. sınıf senesinden sonra yazi tatili kadar göze sevimli gelen baska bir şey olmadıgını düşünüyordum, Umuttepe’de ‘’Hat 3’’ otobüs kuyruğuna girmeden önce. (Bilmeyenler için: İzmit'te müthiş ünlü bir otobüs hattıdır. Abonesi falan vardır)
45 dakikalık otobüs yolculuklarını daha da çekilebilir hale getirmek için kendini aynı otobüsteki ilk gözgöze geldigin kıza aşık etmeye zorlarsın ya… Ben de sanki ona niyetlenmiştim. Geriye kalan tek şey yaşlı teyzelerin, kolu bacagı kırık amcaların, bulundugu o kuyruktan sıyrılmak.
İç ses: Hay... ne la bu ? Şu yaşlılar ölse kuyruk muyruk da kalmiycak şurda. Sırf öğrencilere işkence bunnar.
Ama fark etmez ki benim gibi ‘’ her insan eşittir’’ ilkesini benimseyen birine. Vermem o yeri kimseye…
Gördüm onu. Sarışın, sivilceden eser olmayan ve meleği andıran bir yüz… Hafif dalgalı saçlar… Başı aşağı eğik olmadığı için mesaj yazmıyor demekti bu da hayatında önemli bir kişi olmadıgına işarettir. Böyle bir kız elbette her resmi tatilden güzel gelir göze. Bu birkaç özellik yetmişti 45 dakikalık aşk için. Sadece önden üçüncü tekli koltuğa oturmuş, başını yaslamış düşünüyordu.
Beni bir yerlerde görüp benden hoşlanma ve şu anda da beni düşünüyor olma olasılığı matematiksel olarak çok düşük bir rakama denk geliyor olsa da, bu mümkündü.
İnandırdım kendimi buna.
İç ses: Aşık olcam arkadaş! Yoksa çekilirmi tee merkeze kadar bu yol ?
Münasebetsiz, tek gözünde ameliyat bandı olan teyze: - Yavrum saat kaç saat ?
Ben: - 11:11 teyze. (Hönkk !!!)
İç ses: Daha ne saat de 11:11 işte. Ee tamaam. Kız da beni düşünüyomuş işte.
Sağdan soldan makas yaparak kuyruktan sıyrıldım.
Nihayet aynı ortamdayız. Hiçbir engel kalmadı aramızda. O mavi gözler ben içeri girerken kahverengi gözlerime değdi. Tanımamamıza rağmen birbirimizi, benim yüzümde garip bir memnuniyet gülümsemesi belirdi. Karşılıklı ve nedensiz… Her şey sanki değişmeye başladı. Kendimi ona bakmaktan alamadım yol boyunca ama daha da ileri gidemedim. Gözgöze gelmek yetti sanki.
Senaryo biraz yoldan çıkmış olsa da bitiş tahmin ettiğim gibi Anıtpark’da sonlandı. İkinci otobüs için yeni kısa aşk arayışına başladım ancak fark ettim ki aklımdan çıkartamadığım bir çift mavi göz var.
Ertesi gün ilk haftanın çekingenliğiyle amfide en son sıraya oturmaktan alamadım kendimi. Adını bile bilmedigim bir dersteyim. Konuşuyor da konuşuyor hoca.
Hızını alamamışlığın etkisiyle sert bir kapı çalışı… Ardından dünden hatrımda kalan bir çift mavi göz…