Tanık balkon, sanık sen!

Hayal gören balkon.

Senin hayatında hep balkonlar oldu. O kadar çok ev değiştirdim ki....Ama hepsinin de hakim balkonu vardı. Vardı vardı, haklısn. Çoğu deniz görürdü. Deniz bir türlü bizi göremedi ama! Kaç deniz vardı, benim bildiğim; Karadeniz, Marmara ve Ege; ha bu arada göl gören de var mıydı, nehir?

Balkonlarımda ben daha çok hayaller görürdüm.

Yaşadın sen ama....Yaşadım ve yaşadıklarımı hayallerimle bir başka süsledim. Tanık, balkon! Balkonlarım hayatıma dahildir. Gel çay içelim. Balkon çiçeklerini sulayalım. Gökyüzüne bir selam gönderelim. Deniz küsmesin, onu unutmayalım. Zamandan zaman seçip, üzerine konuşalım. Bütün balkonlarımda vardın. Bütün hayatında vardım.

Hayal misin?

Kumrularım var benim. Güvercinlerini unutma. Şarkılarım var benim. O hikayeleri hatırla. Hatırla diyorsun, hiç unutmadım ki, benim hayatım bu! Anı dolusun. Rüzgar çıkar mı? Eserse ardından yağmur....Balkonda yağmura karıştığım o gece, denize, göğe...Tam mavi olduğun o gece...Tanığımsın. Tanış.

Bütün balkonlarımda tek tek ben var olmak isterdim. Tekrar.

İçeride olmanın dışında olmak....Hem güvende, hem de o karanlığa yakın olmak...Bir adım ardı sıçrayış, başka alemde olmak...Belki hepsi koyu kırmızının şarkısıydı. Belki sonsuzluğun ta kendisi. En hoşu, o bekleyişi. Sadık değil mi, aşırı sadık?

Balkon, balkonlarım hep kalandı, giden ben, tek tek ve kalabalık.

Ş.Y.