Taş duvarlar kadın kokar...

Kendi kendine konuşana ‘deli’ değil ‘dertli’ denir..

En kederli kimse gece o dinlenir.

Loş meyhanelerin nemli taş duvarları kadın kokar.

Geçmişte kalan, yüzleri unutulan, gözleri konuşan sevgililerin etekleri hayal yellerinde savrulur.

Sert görünüşlü elleri nasırlı, babacan adamların, gözyaşları içlerine akar.

Her kadehi unutmak için içer, her kadehte daha çok hatırlar!

Her masanın sahnesi, her filmin başrol oyuncusu farklıdır.

Meyhanede herkes kendi tiyatrosunun kahramanıdır!

****

<ı>Âşık; bağrı yanık, yalnız yaban bülbülü!

<ı>Sevgili; gülistanın narin, dikenli gülü

Bülbüle de rastladım ama başına gelenlere anlam veremeyen, özgürlüğü unutmuş, ne olduğunu bilmeyen görünüşü insan, ruhu kör tarla kuşları ile çok ahbaplık ettim.

Onları sevdim.

Onları dinledim.

Dinledim dinledim....Kulaklarıma inandım, duyduklarıma anlam veremedim..(!)

****

Tozlu sevgilere ödediği bedelleri çoktan unutmuş, ne yaşanırsa yaşasın faturayı kendine kesmiş, sevmiş söylememiş, kanamış, sevgilinin hayalini koynunda büyütmüş, akşamın olmasından korkan, güneşten de kaçan perişan adamların, masalarına olur ya davet edilirseniz bir gün.

Yürek burkan, imkânsız aşklarının, göğsü benli, ince belli, yanağı gamzeli kadınlarını asla küçümsemeyin!

Kör tarla kuşları güzel öter..

Can kulağı ile dinleyin.

Ağlasınız da belli etmeyin!