Taşımacılık sektörü “Kriz” alarmı veriyor.

Ben bu sektöre 1999 yılında girdim.

O yıllarda Bursa’da belli başlı lojistik firmaları mevcuttu.

Hatta Türkiye geneline baktığımızda, sayısı abartılmayacak düzeyde, araç ve firma sayısı mevcuttu. Ne olduysa zaten bu yıllarda oldu, artan ihracat ve ithalat, beraberinde lojistik firmalarının da iştahını kabartmaya başlamıştı.

Üretici iyi kazandığı için, nakliye firmalarının ne kazandığıyla pek de ilgilenmiyor, alan memnun satan memnun anlayışı hâkimdi

Sektörde olmayan iş adamları bile, bu sektör gelecek vaat ediyor diye, lojistik sektörüne soyunmaya başladı, Ciddi yatırım yapan firmalar oldu.

Piyasaya yeri giren ve sektörden yaptığı yatırımın karşılığı almak ve piyasa da isim yapmak isteyen firmalar, bir anda rekabet şeklini, navlun ücretlerini düşürmekte buldu.

İkili ilişkilerden ziyade, hizmet kalitesinden ziyade, pazarda uygun navlun ücretleri, uzun vadeler alıp başını gitmeye başladı.

Bu durum bütün lojistik firmalarını yaptıkları ciddi yatırımlar karşısında zor duruma sokmaya başlamıştı.

Kısaca emeğinin karşılığını artık alamıyordu.

Bu gün ise, çığ gibi büyüyen bir lojistik piyasası oluştu.

Tabi bu Pazar hemen ulaştırma bakanlığının da iştahını kabarttı.

Sektöre düzenleme getirmek adı altında, firmalardan yaptıkları iş karşısında belge almalarını ve ciddi araç yatırımları yapmalarını şart koştu.

Bu belgelere ve gerekli araç kapasitesine sahip olamayanlar, şirketlerini kapatmak zorunda kaldı.

Birçoğu birleşmeye yöntemini denemeye başladı, bazıları bu ağır şartlardan kurtulmak adına, şirketlerini yurt dışındaymış gibi gösterdi!

Şimdi vergisini, KDV sini yurt dışına ödüyor.

Firmalar bu durumu iyi değerlendirip fiyatları olabildiğince aşağıya çekmeye başladı, vadeleri uzatmaya başladı.

Ağla canım sektörüm ağla.

Sen bu kafayla daha çok ağlarsın!