Tek kelime, üç harf: S-e-n

Karanlık üşüyorken gecenin üzerini örtüyorum ve gerçekleşmeyi bekleyen hayallerime bir yenisini ekleyip kaldığım yerden devam ediyorum hayata. Nefes alıp vermekte zorlandığım her anda gözlerimi kapayıp sessizce üçe kadar sayıyorum ve sonrasında ise “Şimdi geçecek!” diyerekten kendimi avutuyorum. Kendimi avutmaya çalıştığım her anda içine düştüğüm derin boşluğun sonsuzluğuna bırakıyorum tüm bedenimi. Alabildiğince düşüyorum ve her düşüşümde saymaya başlıyorum yeniden:

Bir…

İki…

Üç…

“Şimdi geçecek!”   

Kendime geldiğim anda açıyorum gözlerimi ve karşımda görmeyi umduğum “Sen” bir kez daha şaşırtmıyorsun beni. Bir anda var olduğun gibi, bir anda yok oluyorsun bu hayatta. Her var oluşunda yeniden dünyaya gelmiş gibi hissediyorken kendimi, her yok oluşunda seninle birlikte kaybediyorum benliğimi. Kısır bir döngünün etrafında yine başa dönüp avutuyorum kendimi:

Bir…

İki…

Üç…

“Şimdi geçecek!” diyorum her defasında. Koca bir yalanın içinde belki de bir nokta büyüklüğünde bile olmayan gerçeği arıyorum. Sarsıntılar içinde yaşamış olduğum dengesizlikleri geri sardığım anda ise senin son kez bana söylediklerini işitiyorum aynı zamanda:

“Şimdi geçecek!”   

Üç.. 

İki…

Bir…

“Duygusal bir zeminde sevmelerin sınırındayız. Hangi mantıksal dokuyu terk ettiğimizin dahi farkında olmadan hiç bitmeyecek uzun bir yolculuğun başındayız. Belki de, duygusal bu zeminde gitmelerin sonunda, her sonun yeni bir başlangıç olduğu imkânsız bir noktadayız.”

Bir…

İki…

Üç…

“Şimdi geçecek!”   

Puslu bir vadinin hudutları boyunca aramaktayım seni. En derin kuyularda, yalnızlığın koynunda sensizlikle savaşıyorum hep. Bitmek bilmeyen bir karanlık saklı duruyor ardımda ve sen ışığınla birlikte derin uykulardasın hala. Tek kurtuluşum sen iken sen de çekip gidersen böyle “Kıyamet kopacak!” demek ise boş bir lakırdıdan ibaret sadece. Sen benim yaşamım olmakla birlikte kıyametimi getirensin aynı zamanda…