Temizlik ve Biz...

Güzel geçmesini arzuladığım günlerden bir gündü, yeni taşındığımız semti keşfe çıktım, içimde tarifsiz bir neşe vardı, ancak yürüyüşümün ilk dakikalarından sonra neşe kendini tarif edilemez bir hüzne bıraktı. Etrafa baktıkça yeni yerlerden önce çöpleri görmeye başlamıştım çünkü, içim acımaya başlamıştı, insanlar parklarda oturuyor, kimi torunlarını gezdiriyor, kimi sızlayan bacaklarını dinlendiriyor ama öte yandan bir çöp deryasının içinde oturuyorlardı, yazıktır etraftaki çöp deryasının farkında değillermiş gibi duruyorlar, nazlı nazlı konuşup gülüşüyorlardı. Suyu içmişler pet şişeleri ağaçların altına atmışlar, yenen çeşitli, abur cuburun kağıtlarını ise anlatmaya gerek yok, esen rüzgarın etkisiyle nazlı, nazlı salınıp duruyorlar. Neşeyle başlayan ama hüzünle biten gezintiden kalanlar ise çöp üreten, ama çevresini tüketen bir toplum görüntüsü. Umarım sadece görüntüdür de insanlar uyanacaklardır aymazlıktan kurtulup...