Terkedilmişliğin izleri

Terkedilmişliğin izlerini belirgin bir şekilde hissettiğim şu küçük dağ köyünde, bu kadar yaşayabildiğime bende hayret ediyorum. İstanbul ‘un, insanın başını döndüren büyüleyici havasından aniden çıkıp, kendimi medeniyet ve uygarlıktan uzak bu yerde bulmak, benim için pembe hayallerle kurulmuş güzel bir rüyadan sonra ortaya çıkan korkunç bir kâbustu sanki…

Her şeye rağmen kendimi bu yeni yaşantıma alıştırmaya, buradaki zavallı insanlara biraz olsun yardımcı olmaya karar vermiştim. Ailemin bütün ısrarlarına sırt çevirip "oraları da bizim memleketimiz. Ben gitmeyeceğim, sen gitmeyeceksin de kim gidecek? Kim oralarda görev yapacak?" diye idealist laflar etmeye, onları ikna etmeye çabalamıştım.

Tercih benimdi. İnatçı ve asi ruhum bir kez daha kazanmıştı. Aslında öyle korkuyordum ki...

Hayatımda böyle bir yerin olabileceği aklıma bile gelmezdi. 18 yaşında ve tecrübesiz, hayatın kötülüklerinden uzak saf ve temiz bir kalbim vardı. O yaşların vermiş olduğu kör cesaret işte, O bende mevcuttu.

İçimdeki o minik ses bana "gitmelisin" diyordu. Ailemi ikna ettiğim için kendimi güçlü hissediyordum. Oysaki güç gösterisi için yanlış kişilerle savaştığımı çok kısa bir zamanda öğrenecektim. Karmakarışık duygular içinde dalgalanıp duruyordum. Tek bir şey netti. Yüreğimdeki güç...

Oradaki insanlara yardım edecek gücü kendimde buluyordum. Neydi bana bu güç’ü veren? Yokluklarla mücadele eden bu insanların yaşamak için katlandıkları zorluklar mı? Yoksa gün be gün içimde büyüyen ve sevgiyle bütünleşen yaşama sevincimiydi?
Sene 1984

Bingölün genç kazasının, servi nahiyesinin yaydere köyüne ebe-hemşire olarak göreve atanmış 18 yaşında bir genç kız. Ne yapabilir ?

Devam edecek...