Toprağımızın ıstırabı

O kervensaraylar, bağlar, bahçeler, içinde yatmış kalkmışlarını unutmuş kışlalar... Askerini ve silahını, altınını ulaştırabilmek için döşenmiş raylar ve cephelere giden trenler... Ne varsa Anadolu'da Şam'a. Bağdat'a, açlıktan ölmüşlerini ve cançekişenlerini toplayan Beyrut'a, hiç mi hiç kanaması durmayan Filistin'e taşınıp durdu hep.

İngilizlerin, Alman ve Fransızların, farklı zamanlarda, cihad önerileriyle milyonlarca Osmanlı gencinin cephelerde can verdiğini, bütün günleri hiçliğe akmış zaman içinde pek kimseler bilmezdi; o'nda yaşananları. O günleri yaşayanlar bilir bir,bir de acı kader Yemen bilir; o içler acısı dokunaklı destanı, o ıssız vadilerde, o engin çöllerde geleni gideni olmayan, mezar taşları dahi olmayan canvermişleri...

Ne kaldı ki geriye, o yükselişlerden geriye ne kaldı? Babadan oğula geçen acının acısından, hiçliğe akmış bir tarihten başka ne kaldı ki geriye?

Akıl oyunlarında oyunu kaybetmiş tutuk akıllar, cazibeyi örtünmüş Kudüs düştüğünde Beyrut'a ağlamışlardı; nice gizli sevinç ve çığlıklar yürürken bağrına Hicaz ve Yemen'in Halep ve Şam'a da ağlamışlardı ve gözyaşları kurumuştu ağlamaktan... Oysa Kendi kendine ağlardı Anadolu ve kendiliğinden yıkanırdı hep yüzü; gözyaşlarını bir sileni yoktu.

Toprağımızın ıstırabı da  bundandı. İnsani duyuları bozulmuş ahmak ve köhne bezirganlar yüzünden nice babayiğitleri çöllere yedirdiğimizdedendi.  

Yaşam ve barışın gururlu kuşları da zarafet ve güzellikleriyle beyaz acılar taşırlardı mevsimden mevsime ve Anadolu'ya dökerlerdi yukarılardan ağıtlar yakarak, dökülen yıldızlar gibi İdris'in kaldırıldığı yerden.

Üzgünlüğümüz sanadır ey Anadolu! ne halde bırakılmışsın meğer! Yemen'de kalanlar gibi sessiz ve kimsesizce... Kalp acılarımız çoğalsın diye, şimdi de yalancı baharlar taşırlar sana, ey ilkyaz düşlerinden saçları çekilen Anadolu!