Tükenişten varoluşa-2

Meltem yıllardır yanındaydı Ali Bey'in, hatta daha küçük bir müteahhitlik bürosuyken ilk işe başlayan elemanıydı şirketin. Gecesini gündüzünü, her anını bilirdi, tek bilmediği mazisiydi, hiç konuşmaz, konuşturmazdı bu konuda. Bir kaç kez samimi ortam olduğunu hissettiği anlarda ailesini sormuş, ama olan sadece bu samimiyete olmuştu. Her seferinde bu muhabbete girmenin cezasını Ali Bey'in günlerce kendisiyle iş dışında konuşmaması olarak çekmişti.

Ali Kadir Zaimer...... Tam adı buydu Ali'nin. Erzincan'da doğmuş bir polis çocuğuydu. Babasını 80 öncesi terörün zirve yaptığı yıllarda, İstanbul'da görev yaparken  kör bir kurşunla kaybetmişti. O dönemin faili meçhulleri arasına yazılan cinayeti, Ali yıllar sonra kendi adamlarına  çözdürmeyi başarmıştı. Faili, yıllar sonra  bulunan cinayet , acar bir gazetecinin Ali  Bey'in babasının faili  olmasıyla ilgili bağlantıyı keşfetmesiyle, günlerce konuşulmuş ve Ali Bey istemeye istemeye zanlının emniyete teslimine razı gelmişti. Tarzını "kısasa kısas" olarak belirlese de bu işin aşikar olması, zanlının teslimi  zaruretini doğurmuştu.

Babasının şehit haberinin geldiği günü çok iyi hatırlıyordu. İstanbul'da, Lise 1. sınıfa yeni başladığı günlerde, hayatındaki ilk kırılmayı yaşamıştı. Sabah beraber evden çıktığı babasının vurulduğu haberi gelmiş, kendisini okuldan hastahaneye götüren ekip otosundan indiğinde ise annesinin haykırışıyla  gerçekle yüzleşmişti.

Annesi tam bir Anadolu kadınıydı.  Babasının ölümünden sonra birbirlerine destek olmuş, hayatın yükünü beraber kaldırmışlardı. Önce Annesinin memleketi Elazığ'a taşınmış, liseyi orada tamamladıktan sonra, ODTÜ'nün  İnşaat Bölümünü kazanmasıyla Ankara'ya yerleşmişlerdi.  80 Öncesinin fırtınalı günlerinde kimsesizliğin çekingenliği ile sağa-sola dokunmadan okumaya çalışmış, babasının can arkadaşı Bahri Komser sayesinde de ufak tefek dertlerin  üstesinden gelmeyi becermişti.

       Sol görüşün nefes aldırmadığı ortamda sağ görüşlü olmasına rağmen saygı duyulan, insanlığıyla ön plana çıkıp, takdir kazanan Ali Kadir evlerine, ev yemeklerine hasret kalmasınlar diye sık sık yurtta kalanları çağırırdı. Hatta bir keresinde kavgadan ayırıp eve getirdiği Dev-Yol bağlantılı Nedim'i polis'in evlerine baskın yaparak almaya çalışması, olay olmuştu;

      Okuldaki kavganın ortasından çekip aldığı Nedim, Tunceli'den Elazığ'a gelip yerleşen bir ailenin çocuğuydu. Nedim "Elazığlıyım" dediği için Ali Kadir'le -dünya görüşleri benzemese de- samimi bir hemşehri görüntüsü verirlerdi.  Klasikleşen gösterilerden birinin ardından çıkan kavgada, Nedim, Ali Kadir'in araya girmesiyle kendini sıyırabilmişti.  

       Burnu kanayan ve yüzü moraran Nedim'in elini yüzünü yıkadıktan sonra oturdukları kaldırım taşının üzerinde, başının döndüğünü hisseden Nedim,

-Acıktım içim geçiyor Ali, bir yerlerden yiyecek bul,

-Yürü eve gidelim, annem sana hem yemek yedirsin, hem de hemşehrin olarak bir kaç laf giydirsin, tam karnını doyursun,

-Yemeği dışarı çıkarsan, kapının önünden alırdım ben,

-Yok öyle yağma, Annem' i bilirsin, üstelik senin arada bir gazının alınması lazım yoksa sapıtıyorsun.

-İyi madem, içli köfte var mı yemekte.

-Bulduğuna şükret, hem annemin fırçaları arasında ne yediğini anlamazsın sen.

-Doğru, hakettik. Ama bir açıklama bile yaptırmıyorlar, açıklamamızı yapıp dağılacaktık biz.

-Saftiriklik etme, ne sizi bir açıklamayla dağılırsınız ne de onlar açıklamaya müsade ederler, kavgasız biten açıklamanız varmış gibi, aptalca konuşma.

-Haklısın, haklısın da bu yola bir girdik çıkış yok, Okulu bitirebilsek belki......

-Bu gidişle o da biraz zor.

-Ne kadar iyimsersin oğlum ya, Annenin yemekleri olmasa şuracıktan döneceğim, yeter! Sanki ben dayağa meraklıyım!

-Tamam da, içim acıyor  ne yapayım. Size açıklama yapın, kavga edin  diyenler  keyif edip geriden sizi gülerek izliyor.

-Bu işi Devlet çözemedi biz burada hiç çözemeyiz, iştahımı kaçırma, aha otobüs de geldi.