Tutsam ellerinden..

Geçen kışın sonlarıydı.. Serviste denk gelmişti..

"Benim ol beni sev diyemem.." kısmında denk gelmiştim şarkıya. Çalıyor da çalıyor. Ben en arkada camın kenarında. Nasıl ağlıyorum. Daha iki gün olmuş Baran'dan ayrılalı. Nasıl acıyorum. Kimse de bir şey bilmiyor. Soruyorlar, cevap veremiyorum. Cevap versem ne diyeceğim Allah aşkına ?

"Ben yine bir aşkı mahvettim. Güzel olabilecek bir şeyin içine sı....tım. Şimdi de onu özledim. Ağlıyorum."

Kı.....la döverler be. Ama o an ki hislerim öyle ağır gelmişti ki. Bilmeyene kolay gelir tabi. Her sabah o "günaydın kuzucum" demeden yataktan kalkmayan ben koskoca iki gündür kuru bir alarm sesiyle uyanıyordum. Bütün gün de yoktu. Bir yerlerden çıkıp güldürmüyordu beni. Şarjım bitiyordu. Ama beni azarlamıyordu "niye bitiyor o şarj, bitmeyecek!" diye. Telefon da p.ç, inatla batarya zayıf diye alarm veriyordu. Hayatımda ilk defa telefonu şarja takmak bu kadar zor gelmişti. Ben ilk günümüzü çok iyi hatırlıyorum. Hemde her anını. Sahilde ona mesaj atarken kayaların üzerinde yürüyemeyip pat diye oturunca canımın yandığını ama utanıp bunu ona söyleyemediğimi, o an birlikte olduğu arkadaşlarından bayan olanı daha ilk an da kıskanışımı, ayaklarımın altında uzanan denizi onunla izlemek isteyişimi.. Sonra bana ilk defa kızışını. "Bitmeyecek o şarj ! Ya gidersen ! Gitme.." deyişini. İçimin ateş ateş eriyişini o anlarda. Ah o "ilk an hisleri"..

Şimdi de sabaha karşı rastgele girdiğim bir blogda şak diye başlıyor bu şarkı.. İşin kötüsü ben bu aralar o kadar sulu gözüm ki.. Oturdum yine ilk dinleyişimde olduğu gibi ağlıyorum. Aslında ben ağlamıyorum. Gözlerim ağlıyor da.. Çaktırmayın siz..

Şarkı bitiyor. Bende onunla yitiyorum..

"Çünkü yetti bu geceler. Sensiz uykularım kaçıyor. Tutsam, tutsam, tutsam ellerinden.."