Üç mum

Bir odada, dört mum sesizce yanıyordu. O kadar, sessizlik hüküm sürüyordu ki odada aralarında fısıltı şeklinde konuşmalar bile, rahatlıkla duyuluyordu.

1. Mum “BEN BARIŞIM” dedi.” Ancak, kimse benim, sürekli yanık kalıp, etrafıma ışık saçabilmeme yardımcı olmuyor. İnsanlar, savaşmayı, barıştan önce düşünür oldu. İyi ve güzel yaşamak varken, savaşmak tercihleri oldu. Başkalarıyla, savaşlarının yanı sıra, içlerindeki savaşlarla da baş edemez oldum. Ve artık gücüm tükendi. Sönmek üzereyim der” ve sesizce karanlığa gömülü verir.

2. Mum “BEN DOĞRULUĞUM” der. Ama, artık gerekli olduğuma inanmıyorum.

Doğruluğun önemini unuttular. Benim yerime koydukları şeylerle, geçici mutlulukları bana tercih eder oldular. Her işe, önce benimle başlanırdı. Şimdi, en son düşünülen ben oluyorum. Sadece, insanların başlarına, kötü olaylar geldikten sonra benim ismimi anar oldular. Benden, geçmişteki bir şeymiş gibi söz eder oldular. Benim çabalamamın, gereği kalmadı der ve küçük bir esinti onun zorla hayata tutulmaya, çalışan cılız ışığını söndürüverir.

3.MUM “BEN SEVGİYİM’ DER” sesinden çok üzgün olduğu bellidir. Etrafıma, ışık verecek gücüm kalmadı. İnsanlar beni hep kenara itiyorlar. Hayatta, bu kadar önemliyken yüzüme bakmaz oldular. En yakınlarını bile, sevmemeye başladılar. Sevginin yerine, bencilliği koydular. Sevgiyi vermek yerine almayı, aldıklarını da çabucak tüketmeyi tercih eder oldular. Sevginin açamayacağı bir kapı yokken, kapıları zorlayarak açmayı seçtiler. Der ve az sonra da, söner gider umutsuzca.

Tam o sırada, içeri bir çocuk girer ve üç mumun neden söndüğünü sorar. Aldığı cevapla, üzülen çocuk başlar ağlamaya.

4. MUM buna dayanamaz. Yumuşacık tatlı sesiyle, ağlama der çocuğa. Korkma, ben etrafıma ışık saçtığım sürece, diğerleri yeniden yanarlar ve onlarda yeniden aydınlatmaya devam ederler. Benim varlığım sürdükçe, onlarda yaşamaya, devam edecekler. Benim olduğum her yerde hayat vardır, ışık vardır. Zira ben UMUDUM der.

Buna çok sevinen çocuk, eline aldığı umut mumuyla diğer üç mumu yakar.

Bu kıssadan hissede, bizi hayata bağlayan, tek şey umuttur. Umudu, olan insanlar hayata daha güvenle bakarlar.

Hayat, umutla başlar ve yaşamın sonuna kadar, umutlarımızda bizimle yaşar. Hayattan, kopmamak için, hakkıyla yaşamak için, her güçlüğe, her olumsuzlukta tekrar güçlenerek her düşüşte, daha güçlü, ayağa kalkabilmek için, umudunuzu sakın tüketmeyin. Umut ışığınız güneş ışığı gibi, kalbinizi aydınlatıp, sıcak tuttuğu sürece, hayatla bağlarınız, hep canlı kalacaktır. Her gece, mutlaka sabaha ulaşır, her karanlık gününde aydınlığa çıkacağı gibi. Umutlarınızın hep canlı olması dileği ile. Hayatımıza, anlam katan diğer üç mumun da, devamlı yanık kalabilmesi için lütfen biraz özveri.

Sevgiyle kalın.