Üç nokta

Konuşmayı öğrendiğimiz günden bu güne kadar hangi düşüncemizi tam olarak söyleyebildik ki?

Her birini söylemeye çalıştığımızda, her sözcük arkasından diğerlerini getirir…

Çoğu zaman cümlenin sonuna üç nokta koyar ve orada yarım bırakırız.

O cümleden farklı kişiler tarafından farklı anlamlar çıkartılabilir. Fakat en önemlisi bizim anlatmaya çalıştığımızdır.

Hiçbir zaman söz bitmez. Söyleyemediğimiz öyle çok söz vardır ki; çoğu unutulup gitmiştir bile…

Üç günlük dünya deriz ya hep; bir kere bile sevdiğimizi söyleyemeden sevdiklerinizin bir daha geri dönmemek üzere gittiğini düşünür müyüz hiç?

‘Canım’ dediğiniz kişi yani kendi canınız kadar kıymetli olan kişi; musalla taşında yatarken gözyaşları içinde söyleyebildiğimiz tek şey ‘sana seni ne kadar söyleyemeden gittin’ olur. Ve üç nokta ile bitiririz o an her şeyi…

Kâğıtlara bile yazamadığımız o iki kelime vardır ya; sadece ‘seni’ deyip öylece ortada bıraktığımız… Hani acıtır canı bazen veya sevdirir gönlü çoğu zaman… Belki de ruhu pişmanlığın sardığı an olur dudaklarımızda…

Bu kutsal iki kelimeyi sevdiklerinizin ellerini tutup, gözlerine bakarak söylemek varken; ne diye anlamsız şekilde yazmaya çalışırız ki… bi de üç nokta koyarız sonuna belkiii anlar diye…

Söz bitmez… Mutlaka bir yerlerde unuttuğumuz veya kaybettiğimiz sözler, sözcükler vardır. İşte o unutulan veya kaybedilen anlarda koşar yardımımıza üç nokta…

Aklımızdan her geçen güzel şeyi o an söylemek niye eklenir ki üç nokta?

Ha üç nokta, ha iki nokta; ne anlar ki karşıdaki söylemek istediğinizden?

Açık açık ‘seni seviyorum’ demek varken neden sadece ‘seni’ der üç nokta eklenir? Ne anlaşılır ki yarım sözden? Ne duygusu kalır?

Soruların cevabı gayet açık fakat üç noktasız da yaşanmaz ki…

Kim söylemek istediğiniz tamamen söylemiştir? Bazen anlamsız şeyler belirtse de belki bazılarımıza bi anlam katar üç nokta…

Belkiii… (üç nokta)