Uçurtmam ve umutlarım

Umut dolu bakışlarla küçücük ellerimi gökyüzüne doğrultup havada asılı kalan uçurtmaya bakıyordum. Yanıbaşımda ise annem ve havada asılı kalan bir uçurtmam vardı. Esen yel havada asılı kalan umutlarımı bir o yandan bir bu yana insafsızca sallandırıp duruyordu. Ben ise umutlarımın bu sallantılı haline bakmaktan bitap olmuştum ve üstelik sert esen rüzgar narin vucudumun heryerini utandırmayı da ihmal etmemişti, bunu gören annem benden havada asılı kalan umutlarımı bırakmamı söyledi
ben ise anneme şunları söyledim;
"Hani benim gençliğim nerde
Bilyelerim topacım
Kiraz ağacında yırtılan gömleğimi
Çaldılar çocukluğumu habersiz
Penceresiz kaldım anne
Uçurtmam tellere takıldı
Penceresiz kaldım anne
Uçurtmam tel örgülere takıldı
Hani benim gençliğim nerde
Ne varsa bu gençliği yakan
Ekmek gibi aşk gibi
Ne varsa güzellikten yana
Bölüştüm büyümüştüm
Bu ne yaman celişki anne
Kurtlar sofrasına düştüm
Hani benim gençliğim nerde
Hani benim sevincim nerde
Akvaryumum kanaryam
Üstüne titrediğim kaktüs çiçeği
Aldılar kitaplarımı sorgusuz
Duvarlar konuşmuyor anne
Açık kalmıyor hiç bir kapı
Hani benim gençliğim nerde
Yağmurları biriktir anne
Çağ yangınında tutuştum
Hani benim gençliğim nerde"

(şiir: Ahmet Kaya)

unutma anne Cenap Şehabetinin dediği gibi:“ ya umitsizsiniz ya da umit sizsiniz
ya caresizsiniz ya da care sizsiniz” .umudun olamadığı yerde insanın kaderi de yoktur....umut hayatın cilvelerine karşı enbüyük silahtır....bu yüzden havada asılı kalan umutlarım esen yeli dizginleyene kadar burda kalacam...beni bekle anne !!!!