Uçurtmanın sonu

Terasın balkonunda uçurtma uçurma denemelerimiz, uçurtma için rüzgarın yeterli olmadığını gösterdi. Uçurtmayı havalandırmak için koşulabilecek geniş bir alan gerekiyordu. Deniz kıyısı bunun için uygun bir yerdi, oradaki denemelerimizde uçurtmayı kısa sürelerle havalandırmayı başarsak da birkaç kez suyun içine iniş yapınca umudumuz kırılmıştı. Uçurtma ıslanınca uçurtmak iyice zorlaşıyordu.

Bugün köye giderken uçurtma da yanımızdaydı. Fındıkların olduğu tarlanın yanında uzun yıllardır boş duran tarla eğimli olduğu için koşmak ve uçurtmayı havalandırmak için tam yeriydi. Günlerdir uçmamak için nazlanan uçurtma yeşil tarlaların içinde havalandı. Bulutlara kadar gidemedi, ipini sonuna kadar açınca dada çok gitmek istese de, durma zamanıydı. Havada biraz dolandı, daha uzaklara gitmek için umutla bekledi, bekledi ve sonra kendini bir ağacın dallarının arasına bırakıverdi. Uçurmanın sonu, uçmanın da sonu oldu.

Uçurtmaların sonu hep böyledir. Ağaçların dallarında, elektrik tellerinde, evlerin çatılarında veya balkonlarında büyük özgürlük bitiverir ve sonsuz tutsaklık başlar. Geride kalan o büyük özgürlüğün fotoğraflarıdır. Geride kalması için o özgürlük fotoğraflarını çektim. Sonuncular ise uçurtmayı tutsak alan ağacın fotoğrafları.

Fotoğraflar: İnebolu Yeşilöz Köyü (1-9-2007 Cumartesi)

İnebolu, 1 Eylül 2007