Umut acının ters yüzüdür

Karanlık bir kuyunun içinde siyaha aşina olmuş yaşıyordum ben. Herkesin renksizleştin suçlamalarına aldırmadan. Siyah da bir renktir oysa, ve en sevdiğim oldu yıllarca. Nemli duvarlar içinde siyaha aşına yaşadım ve alıştım bu aşinalığa. Dışarıdan gelen seslerde ulaşamadı ruhuma, gün ışığı da. Duvarlarım vardı her gün konuştuğum.

 Hapis değildi yaşadığım, hissettiğim ya da mutsuzluk. Acıydı! Ve acı paylaşılmıyordu! Acıyla harmanlanmış her bir uzvum, sadece var olduklarını hatırlar durumdaydı. Ne bir ses çıktı boğazımdan ne de yaşamsal bir emare. Acının kabul görmüş haliyle, sarmalandım durdum duvarlarımın ardında.

Tek bir sese açtım kulaklarımı duymak istediğim. Tek bir dokunuşa açtım bedenimi yaşadığımı hissettirecek. Ama gelmedi ne o ses ne de o dokunuş. Kabullendim, sabrettim durdum olduğum yerde.

Bekledim, bekledim, bekledim…. Asırlar kadar uzun geçti günlerim ama acı geçmedi!

Kendimden tutundum kalkmak için ayağa, kendime yetemedim.

Duvarlardan tutundum, ellerim kayıp gitti karanlıkta.

Kalkamadım, çıkamadım düştüğüm karanlık kuyumdan…

Sonra bir şey oldu! Kendim istemedim dedim çıkmayı, kurtulmayı bu acıdan. İçimde bir sancı kıvrandı durdu kalbimin üstünde, artık sessiz çığlıklar başladı beynimin derinliklerinde. ‘Yeter’ isyanıma en çok denk gelen kelime oldu.

Umut acının ters yüzüdür. Umutla kalkar insan ayağa. Küçücük bir beklentinin içine saklanmış umut kırıntısı, yaşadığını hissettirir, nefes almanı sağlar. İç sesimin ‘yeter’ çığlıklarına kulak vererek umut aşıladım kendime bende!

Beklenti yerleşti yüreğime yavaş yavaş. ‘Yeni’ en eski kelimelerdendi ve her yenilik gibi beklentiyle umudu taşıdı yüreğime. Heyecanla sarmalanan bedenim ışığı görmeye başladı Sesleri duymak istedim, benim dışında başkalarının seslerini. Çoğalmaya başladım yeniden, umutla.

Yaşamak, umuttan ibaretti anladım! Sadece umut ederek de yaşanmaz elbette. Bazen bir beklentinin peşinde, bazen de bir umudun heyecanıyla nefes aldığını hissetmek gerekliymiş.

Ama yinede kendinden başlamalı beklemeye, umut etmeye. Kendine inanmalı önce. Bir başkasının üstüne kurduğun tüm umutlar bir mum alevi gibi yeterince aydınlık fakat yetmeyecek kadar kısadır…!