Umut

Hazret-i Ömer bir gün ağlıyormuş.
Görenler “ya Ömer! Neden ağlıyorsun?” diye sormuşlar.
Halife Ömer demiş ki:
“Nasıl ağlamayım? Fırat’ın kenarında bir kuzu kaybolsa, Korkarım ki, Ömer’den sorulur.”

Değeri günümüz koşullarında hatta o günkü şartlarda bile bir şey ifade etmeyen bir nesnenin kullanımındaki düşünsel işlevler bir yana, evrenselleşmek için geniş bir bakış açısına sahip olabilmek, dikkatli adım atmak, insanları tanımak ve insani münasebetleri değerlendirmek için muhakeme, tefekkür şart.

Peki, bu durumda üzerimize düşen görevi yapabiliyor muyuz?
Kendimize soralım...
Acaba;

Yaşam duygulara mı dönük olmalı?

Şayet duygulara dönük değilse, hareket tarzımız nasıl biçimlenmeli?

Davranışlardaki sınır ne olmalı?

Bu sınır neye göre belirlenmeli?

İnsan beşer gibi yaşadıktan sonra, özgürlüğe giden yolda yürüyenlerle arasındaki fark ne olur?

Serbestliğin, yani özgürce yaşamanın bir sınırı olmalı mı?

Eğer özgürlük sınır tanımıyorsa, bu bedensel özgürlüğün kanat takışı değil mi?

Hayatın sırları bir giz olarak veya şuurda mı yaşanmalı?

Kişisel davranışlara set çekip evrenselleşirken nedenleri iyice incelenmeli mi?

Hangi davranışların bireysel, hangilerinin evrensel olduğu analiz edilmeli mi?

İnançsız bireyi ilminiz ile inanç noktasına getirebiliyor musunuz?

Bireysel olup da evrensel görünme arzusu ile neden yanıp tutuşuyorsunuz.?

Birimsel davranışlarımızı (örneğin kıskançlık) örtebilirken, hangi hâlde olduğumuzu düşünebiliyor muyuz?

Birey, bütünsellik boyutunda henüz emekleme çağındadır. Yürümeye çalışan, birkaç adım attıktan sonra tökezleyen, sonra tekrar ayağa kalkan bir çocuğa benzer. Her çocuk gibi o da yürümeyi becerecek, büyüyecek, serpilecek, nihayet dinamik ve olgun bir yapı olarak kendini bulacaktır.

Umut ışığı her çocuk üzerine doğuyor.
Yeter ki kullanmasını bilsin.

Ahmed F. Yüksel