Umutları yüreklerindeydi

Onlar dünyayı avuçlarında tutuyorlardı.
Acılarını içlerine gömmüşler sevgileri dünyayı aydınlatıyordu.
Onlar bu gün Güllük'teydi, onlar bu gün tüm dünyadaydı...
Gözleri yaşanmamış sevgilerin, tutulmamış sözlerin arasında dolanıp duruyordu...
Kendileri için yaşamdan ne istemişlerdi ki; sevgiden, paylaşımdan gayrı...
Onlar gökyüzünü avuçlarında tutuyorlardı.
Mavileri, yeşilleri, gökkuşağının tüm renklerini içlerinde tutarak...
Kendileri için değil, kendilerinden başka herkes için yaşayarak...
Yüreklerinden eksiltmedikleri sevgileriyle...
Onlar umudu avuçlarında tutuyorlardı.
Hani şu Pandora'nın kutusunda kalan umudu...
Yüreklerindedir hep umutları, yollardadır gözleri.
Sevdiklerine beklerken...
Onlar bu gün Güllük'teydi, onlar bu gün bütün dünyadaydı...
Sevgiyi, aydınlığı, düşlerini katık etmişlerdi yaşamlarına,
Umuda giden gemideydi onlar bu gün...
Onlar için hep başkaları karar vermişti,
Ne kendi bedenlerine sahip olabilmişler,
Ne de emeklerine...

Yüreği büyük, sevgisi ve inancı eksilmeyen kadınlar vardı bu gün Güllük’te ve tüm dünyada…

Bu kadınlar var ya gözlerindeki aydınlıkla tüm dünyayı ayağa kaldırırlar kaldırmasına da…

Yürekleri el vermiyor.

Onlara bir günü hak görenlere diyemiyorlar benim olan 365 gündür,

Siz hangi hakla benim 364 günümü alıyorsunuz, diye…

“Ben şarkı da söylemek istiyorum, saçlarımı rüzgâra savurmak da…” diyemiyorlar.

“Benim olan bedenime de ben sahip olmak istiyorum, ” diyemiyorlar.

“Siz benim üzerimden egemenliğinizi sağlama almak istiyorsunuz, izin vermiyorum, ” diyemiyorlar.

Nasıl desin ki; o ana, o sevgili, onun adı bile yok…

Bir dolu kadın bu gün meydanlardaydı;

“Tacize ve tecavüze hayır.”

“Kadınlar haklarına ve cumhuriyetine sahip çıkıyorlar.”

“Örgütlü kadınlar özgürdür.”

“Şiddete ortak olmayın, seyirci kalmayın.”

“Goncagül açılsın, güller solmasın, analar ağlamasın.”

Dediler, tüm dünyada…

Kadınlar kırmızı karanfiller arasında söylediler tüm bunları,

Umudu içlerine gömerek…

Hani şu Pandora’nın kutusunda kalan umudu…