Unuttukça daha çok hatırlarsın

Bugün aynada kendime baktım. Normalde pek bakmam kendime bilirsin. Saçımın kenarlarının beyazladığını fark ettim. Hayır yaşlanmak üzere olduğumu söylemek istemiyorum sana. Saçlarımın benden habersiz böyle bir şey yapmasına kızıyorum. İnsan kendi saçını bile kontrol edemiyor, hiçbir şeyi kontrol edemediği gibi... Gidişin kontrol edilemiyor, dönüşün bilinmiyor. Siperinden yeni fırlamış süngülü bir asker gibi çıkıyorsun karşıma. Aniden, kızgın bakışlı, öfke dolu bir yüzle; koşuyorsun bana doğru yaklaştıkça yavaşlıyorsun ve durdun ama bıçaklar beni çoktan doğrayıp geçti sevgilim. Geciktik hoş erken gitmeye de pek niyetimiz yoktu. Saatleri Ayarlama Enstitüsü'nü okumalıydık belki. 

Aynalara bakma sevgilim çünkü bir gün sen de aynalara bakmaktan korkacaksın. Seni daha çok üzerler biliyorsun. Kadınlar kendilerini seven erkekleri sevmez ben de bunu biliyorum. Hayırlar hayır, evetler evettir. Bunları düzeltmeye çabalamak kırılmış bir kalemi tamir etmek gibidir. Bir gün bende kendini gördüğün an, sen de benim gibi küfredeceksin aynalara o zaman.  

Seni unutmaya çabalamıyorum demiştim. Yalan! Ben seni düşünmediğim bir anı yakalamaya çalışıyorum sadece. Bir müzik plağının içinde duyuyorum sesini. Karanlıkların içinden yankılanıp boğuyor sessizliğimi. Unuttukça daha çok hatırlıyorum seni. Daha net, dibi görünen bir deniz kadar berrak, şeffaf ve mavice hatırlıyorum. Okunmuş bir kitaptaymışçasına her şeyi tekrar yaşıyorum ama bu sefer sadece altı çizili yerleri okuyorum. Ne bir mezardan ne bir odadan, belki gelirsin beklediğim raydan. Umut benim sevgilim, unutturmak senin olsun. Ben normal bir adam değilim. Biliyorum... Seni hala çok seviyorum.  

Emre ERDEN