Usulca Fısıldadı Ay

Usulca göz kırptı Ay. "Çok mu karanlıkta kaldın? Korkma ben buradayım. Güneş kadar ışıl ışıl parlayamasam da, biraz aydınlatabilirim etrafını" diye fısıldadı. Kuru dallar arasından öyle bakıştık bir müddet...

Her şey üst üste gelince öyle oluyor, kalıveriyoruz karanlıkta dedim. Bir yanımız sessiz sedasız yanıyor, bu gördüğün karanlıkta kalan tarafımız dedim, için için yanan...

Göremediği diğer yanımızı merak etti. Dedim ki; o şu an göremediğin yanımız var ya, o da yanan tarafı söndürmeye çalışan, hayata tutunmak için çabalayan, kah gülen kah gülümsemeye gülümsetmeye çalışan... Onca karanlığa inat, ufacık bir ışık görünce umutlanıp diğer yanımızı cesaretlendirerek karanlıktan çıkarmaya uğraşan...

İnsan dedim; karanlıkta da kalıyor, hiç haketmediği haksızlıklara da uğruyor, bin bir çeşit sınavdan geçiyor, hüznün dibine de vuruyor, kırılıyor, ağlıyor, inliyor nihayetinde bir zaman sonra her şeye alışıyor. Yoksa geçip giden bir şey yok sadece alışıyor...

Bir kere her şey üst üste geldi mi acı, keder, hüzün yakana yapışıyor. Yakana yapışanlarla yaşamayı öğreniyorsun. Zor da olsa gülümsemeye çalışıyorsun. O diğer göremediğin yanımız başarıyor belki de bunu...

O diğer yanımız da olmasa nasıl olurdu acaba? Güneş kadar ışık saçana da gerek yok senin ışığın gibi ufacık bir ışık görmesin, gördü mü hiç affetmiyor. "Her karanlığın sonu bir aydınlık, ben sana demedim mi üzülme!" Diye diye söylenip duruyor. 

Al başladı yine, diyor ki; "Bak etrafın kapkaranlık ama az da olsa ışık var "Ay Işığı" var , ışık varsa umut var, o vakit hadi hatırım için birazcık, inadına gülümse..."

Al, gülümsedim Ay ışığı göz kırpınca, senin verdiğin omuzla:) oldu mu? :)

SİBEL YILMAZ