Üşüyorum

“Üşüyorum…

Bugün her yer buz tuttu adeta. Ellerim avuçlarım demirden birer eldiven giymiş gibi. Isıtamıyorum. Yok, yok, imkânı yok. Ne ısıtıcılar kar ediyor, ne de yün eldivenlerim. Derken soğuk kalbime doğru yol alıyor. Sıkışıyor hücrelerim. Kristalleri hissediyorum. Her nefes alışta sesleri geliyor kulağıma. Çın çın.

Düşüncelere dalayım diyorum. Güzel sıcak şeyler gelsin aklıma. Neye yönelsem anında buza dönüşüyor ama. Ne oldu bana böyle, anlam veremiyorum. Şöyle yaz mevsiminde sahilde güneşlendiğimi hayal ediyorum. Anında denizden soğuk bir dalga yüzüme çarpıyor. Titriyorum. Annemi düşüneyim diyorum. Onun şefkatli sıcak kollarındayım. A a, o da ne elleri kolları onun da buz gibi. O da üşüyor. Kalorifer kazanına inmeyi planlıyorum. Ellerimi kapağın içersine sokarsam biraz yanar ve ısınırım herhalde. Nafile, kapağı açamıyorum ki. Dış kısmı karlarla kaplı, sıkışmış. Sıcak bir şeyler içeyim ben en iyisi. Ne mümkün, kahve makinem de çalışmıyor. Düğmesine bastım elimde kaldı. Hala üşüyorum.

Bir tatlı söz işitsem belki içim ısınır diyorum. Ama bu öyle ısmarlama olmaz ki, kendiliğinden işitilmeli. Sessizlik soğukla eş değer.

Ben hala üşümedeyim. Dışarıda ne kar ne yağmur. Ayaz yüreğimde, hiçbir şey kar etmiyor.”

Diyor yazarımız satırlarında.

Keder onu ele geçirmiş. Ne yapsa ne etse geçiremiyor acısını yaralarının.

Yazarımız gibi bizimde üşüdüğümüz zamanlar olmuştur; kırık bir kalple ya da başarısızlıkla sonuçlanmış bir işin ardından. Ne kadar morali yükseltmeye çalışsak da her şey kötüdür o anlarda. Dünyanın sonu gelmiş gibidir. Öteye doğru bir hamle yapmaya bile gücün tükendiği, umutsuz anlardır. İnanç, irade ve akıl bir süre karmaşık hale gelse de, bir düşünce bir ışık bir el uzanıverir bize ve çıkarır bu psikolojiden. Bu bekli de bir kurtarıcıdır. Belki de bu kurtarıcı bizzat kendimizizdir. Ne dersiniz?

Bugün üzülenlere, içi darlananlara ve kendini sürekli üşüyor hissedenlere gitsin bu yazım. Endişelenmeyin, elbet içinizi ısıtacak bir güneş doğacaktır.

Sevgilerimle,