Üzülme

Bir deredir bu önümüzde akıp giden;

Kimi gördüğü yerde kalakalır, kadercidir.

Kimi akıntı yönünde yürür, gamsızca.

Kimi hemen dibe dalar bilinmeyene hayrandır.

Köprü yapar kimi, saçma bir takıntıyla.

Kimi kolaycıdır, düşünmeden iki adımda geçer dereyi,

El sallar karşıdan mağrur ve gülümseyerek;

“Gelsene, paçalarım ıslandı sadece!”

Kolay gelen her neyse, ıslak paçalardaki nem gibidir,

Geldiği gibi uçar gider.

Kalıverirsin karşıda kuru paçalarınla.

Dere yol tutturmuş gidendir, geçmek senin neyine,

Geçilmesi gerekiyorsa yolu muhakkak gelir ileride önüne.

Yalnız çıktığın bu yarışta arkadaş arama sakın.

Muhakkak geriye üzülecek,

Önde kıskanılacaksın.

Yanına yaklaşacak kimi, silahlı olacaklar ekseri.

Kimi sevgiyi bayrak etmiş, kimi kuvveti,

Kimi yolun sonunu bildiğini söyleyecek delivari.

Gideceksin sadece içine doğduğu gibi.

Hayat yıllardır her gün içinden geçtiğin bir kapı, aynı mı aynı.

Elin bir alışkanlıkmış gibi gidecek,

Anahtarının sol cebinde olduğunu adın gibi bilmek bile bir gün çok ağır gelecek.

Bir kez bile zile basmamış olduğunu anlayacaksın,

Paspasta bir senin tozun,

Saate bakıp da “Amma yaşamışım” dediğinde,

Zili göreceksin işte tam dibinde.

Sanma çıkacaksın hayatın içinden,

Ne hayattasın sen, ne hayat sende.

Sadece yanında süre gelen bir tiyatroymuş o,

Ne hayattakiler sahte, ne gerçek sende.

Hayat dediğin tek kapıyla bitmez,

Çok şey bilmek de zilin yerini göstermez.

Bileceksin ki ne hayattasın sen, ne hayat sende.

Yan yana durursunuz,

Bil ki bir hayat kadarsın sen de, ya da hayat da senin kadar bir şey, üzülme.”