Vasiyetimdir

Sevgilim
ben ölünce,
beni kalbine gömsünler.

Keşke böyle bir şey mümkün olsaydı,
ama değil.
Kalbin kadar güzel
ebedi istirahatgah yeri de yoktur sanırım.

Bedenimi gömemezsin,
ama simgesel olarak göm beni kalbine.
Hep kalbinin attığını hissedeyim.
Kalbinden geçen o güzel şeyleri duyayım.

Sevgilim
ben ölünce,
bedenimi gömmesinler.
Gömmelerine izin verme!
Bul bir krematoryum,
yaksınlar bedenimi.
Külümü sana versinler.

Külümü al!
İster bir denize savur
ellerinle.
İster bahçene serp
çiçek fidanlarının arasına.
İstersen koy odana,
bir kavanozun içerisinde.

Üçü de onurdur benim için.
Elinle denize savrulmak, muhteşem bir şey.
Bahçende fidanlar arasına serpilmek, harika bir şey;
eve her girip çıktığında ayak seslerini duymak, adımlarını işitmek.
Külümün odanda bulunması ise, ne eşsiz bir şey olur;
seninle aynı havayı solumak, seni sürekli görebilmek gibi bir şey.

Sevgilim
malumdur, ölenin ardından ritüeller yapılır.
Verme beni kimsenin eline!
Beni al, aşkınla yıka!
Namazımı sen kıldır; hocası da, cemaati de sen ol.
Nasıl bilirdiniz diye sorduğunda, dağın ve taşın dile gelmesini isterdim:
'Melis'i severdi; çok severdi onu,' demelerini.

Sana yazdığım şiirleri oku, bana yazdıklarını oku!
İnan ki ruhum arşa değer.

Sevgilim
ben ölünce,
yaktırıp, küllerimi bir kavanozda saklamak istersen eğer,
sende vasiyet et,
sen ölünce küllerimi üzerine serpsinler;
ölünce de bir oluruz o zaman.

Ağzımdan yel alsın ama,
ölüm herkesin başında.
Tanrı'nın imtiyazlı bir kulu olmadı daha.

Ama en çok sana kavuşmayı, seninle olmayı,
seninle yaşlanmayı ve seninle ölmeyi istiyorum.
Seninle bir gelen ölümü bile severim.

 -Mustafa Yıldırım