Vatanın dağlarında açan çiçekler...

Nasıl da eriyor karlar. Hala, ısınan havaya direnerek birbirlerine sokuluyorlar . Kuşlar’’ bu kış da ölmedik’’ diye şarkılar söylüyor. Bahçedeki tanıdık kediler yok oldu. Kimini köpekler, kimini soğuklar, kimini kim bilir? ne öldürdü. Başımı cama yatırıp bekliyorum onları bazen. Sesleri gelecek, bağıracaklar diye ama yoklar . Ben de arabaya doldurup çuvalları uzak yerlere gidiyorum.

Günler çok çabuk geçiyor artık. Yaş otuzdan sonra daha hızlı geçiyor zaman. Gece oluyor, gündüz oluyor, sabah oluyor, geçip gidiyor zaman. Bu ne acele? bilen yok.

Ağaçlar çakı gibi. Gene çiçek açacaklar. İnsanlar kendini dışarı atıp onların altında içecek sigaralarını. Kışın uyuşmuş aşıklar onlara yaslanıp öpecek birbirini. İnsanlar ağaçları sevmese de. Hep onlara sığınıyorlar paradigmamız bu. Onları yok edip onlara iç geçiren ucubeleriz biz. Betona aşık üç boyutlu android olmalıyız.

Kış uzun geldi bu sene bana. Allah vermesin bir sağlık sorunu geldi geçti üst üste, ‘’tövbe tövbe’’ dedirtti bize. ‘’Sağlık olsun’’ lafı boşa değilmiş. Kış uzun geldi ama. Allah biliyor ya sevmem kışları. Hayvanlar donar, bebeler üşür, fakirler kavrulur; zengin mevsimi vesselam. Camdan beyaz karlara bakıp bakıp üzülürüm. Artık bahar gelsin.

Memleketimi düşünüyorum gene sıkça şu aralar.’’ Memleketimde bütün düşünenler öldürüldü ‘’diyorum. Vatanı seviyorum diyen yedi kurşunu. Ülkemde tam bağımsızlık diyen Deniz’ler, hüseyin’ler, yusuf’lar asıldı. Demirel’e bir şey olmadı bir tek. Kazık gibi hala. Kötüler ölmez mi? Yoksa iyiler mi erken ölür? Arap saçı desen olur, örümcek ağı desen olur şu ülkemin başına gelenlere. Bir rahat huzur görmez mi insan? Yok işte! el oğlu böyle hain.

Şimdi ülkemin dağlarında renk renk çiçekler açar. Hepsinin bir adı, bir rengi var. Hiçbir yerde göremezsin böyle güzelliği. Sevmeyi, sevilmeyi, yaşamanın gücünü anlatırlar. O çiçeklerin altında bin kere şehit düşmüş kınalı kuzular yatar.hala genç, hala ana kuzusu aslanlar.