Ve sonra siz geldiniz...

Kendi hayatımı yaşıyordum ben.  Kardeşim bile koca adam olmuş, ben desen 30'a gelmişim, annem desen zaten evin dümeni.  Kendi hayatımızı sürüyorduk, gidişat belliydi, sonra siz çıkageldiniz.  Geçen seneye kadar yaşamadığım duygular yaşattınız bana.  Saflığınız, o küçücük bedeninizde taşıdığınız masumiyet, bir tek gülüşünüzle bulunduğunuz ortamda yarattığınız o güzel enerji ve aydınlanma...  Hayata karşı tavrım belliyken siz geldiniz.  Bir senede olgunlaştırdınız beni.  Doğduğunuz gün, sıradan başlayan günü, ancak siz böyle mükemmel kılabilirdiniz.  Ve yaptınız.

Ve sonra siz geldiniz.  Daha düne kadar en fazla abla olabilmiş ben'i, teyze yaptınız.  Ne karmaşık duygular içindeydim sizi kucağıma aldığım o an.  Ne müthiş bir duyguydu.  Nasıl bize bu kadar muhtaç haldeyken, sizi görmeye bu kadar muhtaç edebilirdiniz ki?  Konuşmadan, mimiksiz, boş boş bakan o hallerinizle, nasıl aşık edebildiniz beni kendinize?  Ve dahası, ben bunu yazarken dahi nasıl oluyor da duygulanıyorum.  Siz benim küçük büyücülerimsiniz.  Daha adımı telaffuz edemeden aklımdan çıkmayan minik tavşanlarımsınız.  Annenizin, babanızın her paylaştığı fotoğrafınızla beni daha bir büyülediniz siz.  Kendi özgür irademle, sizin karşınızda, sırf bir lokma yemek yiyebilin diye maymun olmak bile mutlu eder oldu beni.  Hiç aşk mektubu yazmadım ben bu yaşa dek.  Hiç kimsenin fotoğrafına uzun uzun bakmadım.  Beni sevdiğinden emin olmadan, kimseye onu sevdiğimi bile söylemedim.  Siz hariç.  Siz beni farklı kılan, en zayıf noktam oldunuz.  En güçlü, ama en zayıf yanım.  Zaman benim için en değerli şeyken, sizin bana sesleneceğiniz günleri iple çeker oldum.  Sizi her gördüğümde insan yanım ortaya çıkıyor.  En saf duygularımın tercümanısınız siz.

Ben kendi hayatımı yaşıyordum, sonra siz geldiniz.  İyi ki geldiniz.  Sizden önce ne yapıyordum bilmiyorum ama sizden sonra nasıl aşık olabildiğimi biliyorum artık...

Minik yeğenlerim Ata Alkan & Irmak Yaren'e...