Veda yazısı

Aslında geçen hafta Avrupa futbol şampiyonası için yazacağım yazıların 2. ve 3.’ sü gelecekti. Ancak o hafta bir olay yaşadım. Ondan sonra bir sonuç bekledim ve beklediğim sonucu üzülerek alamadım. Üzüntüm, çok değer verdiğim, çok ciddiye aldığım bir ortam için –belki de haksızlık yapıyorumdur kimbilir- yanıldığım hissine kapılmamdı. Bu nedenle belki kalıcı, belki kısa vadeli bir ayrılık süreci başlıyor benim için.

Sayın okurlar her yazdığımın, her söylediğimin arkasında durmaya çok özen gösteririm. Açık olmaya, her ne diyeceksem/yazacaksam açıkça söylemek, yazmak gerektiğine alıştırıldım. Bu nedenle herkestende aynı davranışı beklerim, söylediğinin/yazdığının arkasında durmak. Hiç sevmem somut bir eleştiri gelince somut bir cevap vermek yerine "yanlış anlaşıldım" "çarpıtıldı" "rencide edildim" "o yazı/söz ciddi değildi" vb türden tepkileri. Açıklık ile saygısızlık arasındaki ayrıma da çok dikkat ettiğimi düşünüyorum. Bu, inatla her yaptığımın, her söylediğimin doğru olduğu anlamına gelmiyor kuşkusuz. Eğer insanlara haksızlık yapmışsam özür dilemekten de kaçınmam. Tek beklediğim, ben nasıl ki eleştirimi çok açık, kaynak göstererek yapmışsam bana da aynı mecrada açıkça yanılgımın gösterilmesidir.

Ayrıca sayın okurlar ben kişilerle bireysel yaşadığım her problemi “örtmenim örtmenim saçımı çekti” şikayetleriyle çözmeye de alıştırılmadım. Kuşkusuz ki yargıya gitmesi gereken konuları da kendim çözerim magandalarından değilim ama her şey için de bir otorite! denetçi! aramayı, onu konuya dahil etmeyi düşünmem. İnsanlar aralarında uygar bir biçimde, tartışabilmeli, beğenmeseler dahi eleştiriye katlanabilmeli, uzlaşamasalar dahi pozisyonlarını kendileri! koruyabilmeliler.

Evet sayın okurlar ben son bir hafta da bu konumda olmadığımızı düşünüyorum. Bu durumda veda etmek bana düşüyor.

Akbabanın üç günü filminin son sahnesindeki cümlenin anımsadığım kadarı ile “Bir gün bir yerde ama mutlaka” görüşebilmek umuduyla. Allahaısmarladık.