Veda

Öfke, yalnızlık, kızgınlık, kırgınlık işte hepsi içimdekiler size karşı söylemek istediklerim, gelmeyen yetişemeyen mutluluğuma son sözlerim... 

Şimdi bir ateş yaktım ruhumda ilk kez kendim yaktım oturdum başına soğuk bir kış akşamı gibi ruhumla dans ediyorum sonra ateşin başına oturup hikayemi tekrar tekrar çeviriyorum. En baştan bakıyorum çocukluk resimlerine bugünü bilmeyen gülümsemelerime bakıyorum, yarını düşünemeyen gözlerime içindeki o gülüşe bakıyorum ben aslında o günkü mutluluğuma bugün sahip olamayışıma yakınıyorum. İçinde hergün beklediğim o adam yok, başarılarım, savaşlarım galibiyetlerim hiç birşeyim yok ama mutluluğum görülmeye ardından yaşlar dökmeye uğruna bir yerine binlerce ömür vermeye değer. Şimdi tüm gülümsemelerimi hatırlıyorum ama yinede en güzeliymiş küçücük iki dişimin ardındaki sırıtışım. İçimde yanan o ateş büyüyor büyüyor devleşiyor sanki gençliğime olgunluğuma hatta yaşlılığıma tanık oldugundan efkarlanıyor. Ardından çok ünlü bir filmin son sahnesi beliriyor aklımda yaşlı bir kadın bembeyaz teniyle, kırışık cildiyle, beyaz saçlarıyla bir tatlı küçük nine işte. Bende öyleyim şimdi onun gibi ellerim bomboş son uykumdayım biliyorum bu bir rüya ardından ecel gelecek ve ben artık veda edeceğim.Sıra gelmiş son sözlerime şimdi ayıp olmasın diye bir kaç cümle kurmalıyım öyle değil mi. Hiç kavuşamadığım sevgiliden mi bahsetmeliyim öyle yada böyle olsada bir müddet omzuna yaslandığım adama veda mı etmeliyim? Söylesinize siz hangisi için kurardınız son cümlenizi?