Ya yapamadıklarımızın pişmanlığı

Hayatı öğrenmeye bebeklikten başlıyor insan.Düşe kalka yürümeyi öğreniyor.Çoğu zaman canı yanıyor belki ama başka çaresi yok , öğrenmeli yürümeyi...Böyle sürüp gidiyor, öğrenecek çok şey var.

''Hayat ''denen bu sınav da ayakta kalabilmek çok zor elbet. Bazen insan yaşadıklarının ya da öğrendiklerinin bedelini ağır ödüyor. Her nekadar kuralları belli olsa da; insan hata yapabiliyor. Her bireyin aldığı ders farklı.

Yaşadığımız sürece hep engelli yollar var, zorluklar, sıkıntılar, çaresizlikler, içinden çıkamadığımız durumlar, kendimizi uçurum da hissettiğimiz anlar, üstesinden gelemeyip ölümü düşündüğümüz anlar var.

Yol ayırımlarımız, hangi yolu seçeceğimizi bilemediğimiz, sonu olmayan kısırdöngülerimiz... Herkes aynı notla geçemiyor hayatı. Kimi en yüksek notu alıyor, kimi sınıfta kalıyor, kimi ise en başından kaybediyor. Evet ''hayat ''sınavların en zoru, geçmek zor. Ama cesur olmalı insan, korkmamalı, bedeli ağır da olsa denemeli güzel şeyleri.

Kompleksleri, kavgaları, savaşları bir kenara bırakmalı, herkesi sevmeli, herkesle dost olmalı, ekmeğini bölüşmenin tadına varmalı, duyarlı olmalı, hep mutlu olmalı, karamsarlığı bırakmalı, hep vermeli, kendi kendinin polyannası olmalı. Bol bol seyahatlere çıkmalı, gündoğumlarını ve gün batımlarını kaçırmamalı, yeni insanlar yeni yerler görmeli ve tanımalı, sık sık aşık olmalı, sevmeli, hayaller kurmalı, yapmak istediklerini ertelememeli, doyasıya yaşamalı ve sevmeli... Tek bir kerelik şans olan bu hayatı, erken bırakıp gidenler, kimbilir hangi hayallerini erteledi, ''yarın yaparım ya da haftaya giderim''diye...

Evet hayatta hatalarımız, günahlarımız, pişmanlıklarımız çok olmuştur. Yaşadığımız sürece de olacaktır.

Yaşadığımız şeylerin pişmanlığı bir şekilde diner, peki ya yapamadıklarımızın, ertelediklerimizin pişmanlığı...? Bir ömür boyu sürer.
sevgilerimle
aysun alp