Yağmur,doğa'ya yağsın sadece..

Sonbahar mevsimine girdik, havalar serinledi. Kısacası yağmur mevsimi geldi. Sizleri bilemem ama, benim en çok sevdiğim mevsimlerden biri sonbahar’dır. Sonbahar’ın simgesi haline gelen yağmur’u da çok severim. Üstüne üstlük yağmur altında yürümeyi; herkes yağmurdan kaçarken ben tam tersi yağmur altında yürürüm. Sırf bu yüzden kaç defa sırılsıklam oldum.

Yağmur, her şeyden önce bereket, toprağın özlemle beklediği suya kavuşması demektir bana göre. (Burada aşırı yağışın sebep olduğu sel felaketlerinden söz etmek istemiyorum.)

Ama, sadece doğa’ya yağan yağmuru severim. Bir de kalplere yağan ya da yağdırılan yağmur var ki, bu yağmur bir defa yağmaya görsün. Yağdığı yer üzerindeki etkisi bir daha geçmez,geçemez. Geçemediği gibi yerini sel’e bırakır. Iğıl ığıl işler yağdığı yere.

Hepimizin bildiği gibi yağmur doğa’ya yağdıktan bir süre sonra güneş açar. Ama yağmur yağan kalplerde belki de o güneş hiç açmayacaktır.

Bizler yağmur yağdırmaktan çok güneş olmayı seçelim. Çünkü güneş ışık, sevgi ve umuttur. Işık olmak, karşımızdaki kişileri olduğu gibi kabul etmek varken, bilerek ya da bilmeden üzerek, kalplerine yağmur yağdırmanın ne anlamı var?

Sonuçta hepimiz insanız ve kardeşiz.

(www.mucizeler.com)