Yağmur vardı dün gece

Kandırdı beni dün geceki yağmur. Sesini duyunca bulutun gözyaşlarının, üzerimi değiştirip çıktım aceleyle, hissetmek için yağmuru tenimde, ıslanmak için sırılsıklam, süzmek tüm sıkıntılarımı bedenimden yağmur tanecikleriyle ve dinlemek için temizlik kokan melodilerini, attım kendimi sokağa, garip bakışları arasında yağmuru camdan izlemekle yetinenlerin..

Ayrı bir büyüsü vardır yağmurun, benzemez öyle duşta ıslanmaya. Çoşku vardır tanelerinde, hüznü barındırır aynı zamanda, esin kaynağıdır şiirlerin, şairlerin, bereketi toprağın, can damarıdır bitkilerin.
Miyavlamalara bıraktı yerini dışarı çıktığımda o aslan kükreyişleri, rüzgar aldı yağmurun yerini. Gece bir kez daha duydum kükremeleri, önce ayaklandım sonra vazgeçtim iki dakika sonra susacak nasıl olsa diye, ama susmadı bana inat. Köyümün yağmurlarını özledim o zaman buram buram toprak kokan, kandırmayan, yağdımı adam gibi yağan...
Yağmuru bile tüketmeyi başardık biz ademoğulları, açgözlülüğümüzle, dengesini bozduk vurdumduymazlığımızla. Biz onu kandırdık bunca zaman şimdi o bizi kandırıyor.

Acaba ıslanabilecek miyim iliklerime kadar bir daha yağmurda bilinmez ama böyle devam edersek...