Yakın Düştü Acı…

Dün yazmıştım “Salih İnsan” diye

Bugün de bırakmadı azraıl “devam et” dedi!

Acı bu sefer daha yakınıma düştü.

Çok sevdiğim bir can arkadaşımı kaybettim.

Kim ne bilir içimde olan yangını?

Kime anlatabilirim ki.

Zalim kanser Veliköy’ün bir değerli insanını daha alıp götürdü.

Bu yaşıma geldim Rahmetli Zihni Kopuz arkadaşımın bir komşusunu üzdüğünü duymadım.

Yarım asır beraber yaşadık o köyde, bir gün dargın olmadık.

İnanın yazacak dermanım yok.

Kelimeler kifayetsiz.

Giderek kendimi daha yetim hissetmeye başladım.

Çok kere belirttim “ anne babanın kaybedilmesi ile gelen yetimlik hali başka, arkadaşlarımızı kaybettiğimizde hissettiğimiz yetimlik başkadır” diye

Bu öyle bir hal ki, tarifi yok kelimlerle.

Küçük yaşta yetim kalmak buna benzemiyor.

Bir sürü güzel hatıranı sırını paylaştığın arkadaşını kaybetmek yetimliğin çok üzerinde bir kayıptır insan için.

Sırdaş değildik ama köyde her zaman görmek istediğim bir arkadaşımdı.

Eminim ki bütün Veliköy’ü Zihni arkadaşım için ağlayacaktır.

Benim gibi yetim kaldığını hissedenlerin hüznü, acısı daha fazla olacak haliyle.

Kenderli ailesine, çocuklarına, yakınlarına ve köyümün fertlerine baş sağlığı diliyorum.

Acılarını en kalbi duygularımla paylaşıyorum.

Zamansız aramızdan ayrılan çok değerli arkadaşım merhum Zihni Kopuz’a Allahtan nihayetsiz rahmetler diliyorum.

Sevgi ve saygılarımla….