Yalan

Yalan söyleyen erkekler yere, yalan söyleyen kadınlar ise yukarıya bakarmış.

Kadınla erkek arasında bir fark daha.

Bir de başka bir teori var; gökyüzüne bakan insan ağlayamazmış. Gökyüzü, umudu yerleştirirmiş insanın içine.

Şimdi: çok fazla yalan söyleyen bir insan olmadığım için o anda yukarıya mı bakıyorum aşağıya mı bilmiyorum. Her insanın da aynı şekilde davranacağını düşünmüyorum. Bu teoriyi öğrendikten sonra bana yalan söylediğine inandığım insanların yalan söylediklerini düşündüğüm o anlarını gözümün önüne getirmeye çalıştım. Pek yukarı bakanı hatırlamıyorum, hatta hiç. Genellikle aşağı bakıyorlardı. İstisnasız hepsi gözlerini kaçırıyordu başka başka yerlere tabi de, yukarıya bakmak, Allah Allah, hiç hatırlamıyorum.

Gökyüzü teorisinde ise kesin yargım var. Hayır efendim, ağlamak isteyen insan ister gökyüzüne baksın ister yerin dibine çok güzel ağlar.

Bakmak ve yalan derken; gözler de yalan söylemez biliyorsunuz. Yani öyle biliyorduk. Yeni bir araştırmaya göre gözlerin de pekâlâ çok güzel yalan söyleyebildiği anlaşılmış. Sadece uzman yalancılar becerebiliyor bunu herhalde. Yalan söylemeyi uzmanlık alanı haline getirenler.

Keşke yalansız bir dünya olsa demek isterdim.

Yok, yalansız bir dünya yok, hiç olmadı, olmayacak.

Zaten bazı şeyleri bilmemek daha iyi gelir insana bazen.

Öğrendiğinde canı yanar çünkü. Bilme daha iyi...