Yalnızım ve mutluyum

Yalnızlık...

Epeydir bu kadar mutluluk vermemişti bana.

Bu akşam yapayalnız ve çok mutluyum.

Öncelikle müthiş güzel, neşeli ve huzurlu bir hafta sonu geçirdim. İnsanın yanında mutlu olduğu, tüm sıkıntılarını unutabildiği dostlarının olması gerçekten büyük şans.

En yakın arkadaşımın ailesiyle birlikteydim. Bu aile öyle bir aile ki, yanlarında kendimi onlardan biri gibi hissediyor, huzurla doluyorum.

Herkesin derdi tasası var elbet, kiminin az kiminin çok. Bunları nasıl karşılayabildiğin önemli. Dr. Osman Müftüoğlu söylemişti bir yazısında, "stresi teflon tava gibi karşıla, yapıştırma gönder" 

Ben gönderemiyorum, yapıştırıyorum. Gerçi yapışırsa yapışsın, eninde sonunda bir şekilde çıkarıp gönderiyorum amma, hırpalanıp yıpranıyor, yoruluyorum. Ne gerek var? 

İşte bu aile, bu mutlu ailenin her bir bireyi teflon tava gibi mübarek. Gelen tasa karşılanıyor, ağırlanıyor ve geldiği yere güzelce gönderiliyor. Hastalık da, ölüm de tevekkülle karşılanıyor.

Gülüyorlar her daim, her üzüntü kaynağından bir de mutluluk kaynağı yaratıyorlar. Hepimizin bildiği, bardağın dolu tarafını görme durumu yani.

Çok seviyorum onları ve biliyorum sevgimin karşılıklı olduğunu.

Evet, delidir ne yapsa yeridir durumuma ve bütün çocukluğuma rağmen seviyorlar beni.

Yalnızlık...

Bu akşam yapayalnız ve çok mutluyum.

Çünkü çok da önemli bir şey oldu bugün.

Bana kalsın.